20121019

nothing is Fadeless, only reality

M. Ward - Sad, Sad Song (Joe Beats Remix)

Κάθομαι στην κούνια της πλατείας.κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι.
το χώμα που είναι μισό μέτρο από κάτω μου,τι δε θα έδινα να ήταν σεντόνι.σεντόνι που να χάιδευε το πεπερασμένο άπειρο της γης,το ηδονικό κενό, και σαν πατούσα το πόδι μου πάνω του, να έπεφτα χαρούμενος στο χάος.

Κάθομαι στην ταράτσα της μισόχτιστης οικοδομής.κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι.
ποιός ξέρει,3 ορόφους κάτω,μέσα στη γη,ποιός μένει.ώ μεγάλε άνθρωπε.πόσο σε θαυμάζω.έχεις κουράγιο και ζείς έξω από τον πολιτισμό.δεν έχεις σπίτι και δεν έχεις ανάγκη από σπίτι.τι κι αν σε φέραν οι συνθήκες εκεί,τι κι αν τη μοίρα την βαστάς σαν ξύλινο σταυρό πάνω σου,έχεις τη δύναμη να αντέχεις.να επιβιώνεις.να ελπίζεις ότι κάποια μέρα θα ξαναγίνεις μέρος της κοινωνίας που σε έφτυσε και σε πάτησε.γιατί νομίζεις ότι η κοινωνία αυτή είναι δίκαιη και χρεώνεις στον εαυτό σου την κατάστασή σου.και για αυτό είσαι έτοιμος να γίνεις όσο καλύτερος άνθρωπος μπορείς.

Κάθομαι στην αποβάθρα με ένα σακίδιο στην πλάτη.κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι.
σκέφτομαι το σώμα που με βαστά,να παίρνει πρωτοβουλία.και να πηδά ανάμεσα στις ράγες και στο τρένο.έτσι,θα αφήσω πίσω αυτόν τον μάταιο πεπερασμένο κόσμο και θα προσγειωθώ σε κάποια ουσία.σε κάτι υπαρκτό σα τον θάνατο.σε κάτι που δεν σε μαντρώνει μέσα σε 4 διαστάσεις,σε 4 τοίχους,σε 4 ηλικίες(σχολείο,σχολή,δουλειά και αναμονή).θα φύγω γιατί η κοινωνία αυτή που μου επιβάλεται,δεν έχει ούτε ηθική, ούτε ουσία, ούτε νόηση.και είναι άρρωστη.όχι για τους gay και τις λεσβίες, αλλά για τους ανθρώπους που αποδέχονται τον εαυτό τους σαν σκεύος ηδονής και στο σεξ βλέπουν μόνο απόλαυση.όχι για τους κλέφτες αλλά για αυτούς που θεωρούν ότι το νόμιμο είναι ηθικό.όχι για τους αντιεξουσιαστές αλλά για αυτούς που βλέπουν τον βιασμένο άνθρωπο με μίσος.όχι για τους παπάδες αλλά για αυτούς που γίνονται αυτόκλητοι εκπρόσωποι ενός ανώτερου όντος, και κρατούν την μόνη αλήθεια που τους δόθηκε όταν κοιμόντουσαν.

Κάθομαι αγγαλιά με έναν άνθρωπο που αγαπώ.κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι.
αυτή η πόλη.δε μας χωρά.
αυτή η χώρα.δε μας χωρά.
αυτός ο κόσμος.δεν μας χωρά
όχι για τις διαφορές μας.αλλά για τα κοινά μας.και τα κοινά μας,είνα που μας κάνουν διαφορετικούς.και όσο γινόμαστε διαφορετικοί,τόσο μεγαλώνουμε.
όμως η πραγματικότητα, μένει ίδια.μικρή, πεπερασμένη, αναλλοίωτη.