20200124

ωχριώ\/χώριω

buttress-brutus


αποφάσισα να γράψω ένα χωριο, γιατί το όριο ξεπεράστηκε και του έβαλες ενα χ μπροστά για να το το αγνοήσεις. και το χ το έσπρωξες με το δικό σου μόριο που σαν βόριο δηλητηρίασε την αυτοπεποίθηση και την αρρενωπότητά μου και την πέταξε έξω απ'το παράθυρο και εδώ και κάποιους μήνες πέφτω απ'το παράθυρο στο άπειρο και είναι καλό αυτό γιατί νιώθω επιτέλους μόνος και όσο πέφτεις δεν προλαβαίνεις να πιάσεις συζήτηση με τους άλλους που υπάρχουν γύρω και αναγκάστηκα να βρω άλλα ντιστραξιονς και φτιάχνω σαν κονστραξιονς σκηνές απ'τη ζωή που ζω ή θα ήθελα να ζω με υλικά της παιδικής μου ηλικίας. κι όσο πέφτω τόσο κάνω λεςς αξιονς κι άμα σκάσω κάτω, αν πεθάνω δε θα θεωρείται φόνος γιατί εγώ έφερα στο τραπέζι τη λέξη πόνος ενώ δεν υπήρχε λόγος. γιατί να μαι αυτός που θα χαλάσω τον έρωτα; γιατί να χαλάσω εγώ τη φάση του αυτοκράτορα;
επειδή μάνα, ο έρωτας που μου υποσχέθηκες δεν είναι πια εκεί. επειδή σταμάτησα πια να τον αναζητώ. επειδή άρχισα να ψάχνω άλλους τρόπους να ζω χωρίς τη βια του, αλλά μόνο την ηδονή, χωρίς την τύφλωση αλλά μόνο με κλειστή τη λογική, χωρίς το πάθος αλλα μόνο με το λάθος. 
και με αυτή σου την κίνηση, αποκολλήσες περίτεχνα την τελευταία προστατευτική στοιβάδα που μου είχε μείνει και τώρα το είναι μου είναι εκτεθημένο στον κόσμο και το ελάχιστο αεράκι τσούζει και δεν είπες έστω ένα σκούζι, παρά μόνο όταν στο ψάρεψα εγώ. και δε με σκέφτηκες, όχι σαν προτεραιότητα αλλά είδες την συζήτηση σαν εσπευσμένη αναγκαιότητα, όταν τα πράγματα γιγαντώνονταν πιο πολύ από ο,τι άντεχα. και δε το ήξερες καν πόσο άντεχα γιατί δε το σκέφτηκες ότι μπορεί να υπάρχει όριο, και έτσι με λυγίσεις και προσπάθησα να μη σπάσω αλλά και να μην απορροφήσω όλους τους κραδασμούς στο ασυνείδητό μου, αλλά το πίεσες με τα πόδια, και με τα λόγια, και το γύρισες ότι φταίει ο μικροεγωισμός. πάλι εσύ μου τρως τη ζωή; αλλά δε σε άφησα να γίνεις κυρίαρχος μικροεγωισμέ. και το να προτάσεις την αυτοκυριαρχία και την αυτοθυσία πάση θυσία για να μη γίνει πόλεμος είναι πολύ ποκαχοντας, και όταν είσαι ποκαχοντας ποκαχάνεις το εγώ, γιατί καταπιεζεσαι. και εγώ δεν θα καταπιεστώ άλλο πχια.
να, έβαλα κι εγώ ένα χ. στην καταπίεση.