20150116

The Infernal Clockwork

Sonic Area - The Infernal Clockwork

 

 (00:30)

Ανοίγεις τα μάτια. Είσαι ξαπλωμένος και βλέπεις το ταβάνι. Και μετά κοιτάς απέναντι από το κρεβάτι, έναν άντρα να στέκεται στον τοίχο. Ίσως δεν είσαι ξαπλωμένος, αλλά όρθιος. Σε πιάνει ναυτία. Μετά έρχεται μια γυναίκα από πάνω σου και σε σκουντάει. Και σου λέει να κοιτάξεις γιατί σε τραβάει φωτογραφία. Η ναυτία επανέρχεται. Σκέφτεσαι ότι θα κάνεις εμετό.

(01:10)

Αναζητάς την εξιλεωτική φράση. Την μικρή στροφή προς τα πάνω που θα σε εκτοξεύσει μετά το τέλος της τσουλίθρας. Και όσο πιο βαθιά προχωράς τόσο πιο δύσκολο είναι να τη βρεις. Δεν έχεις ιδέα που να ψάξεις.


Το τρένο φεύγει και η πόλη έρχεται. Ψάχνεις έναν νέο πλανήτη, ένα νέο σπίτι, μια νέα γη. Και ο καιρός περνάει και εσύ περιπλανιέσαι ακόμα στο διάστημα. Ανεβαίνεις τις σκάλες του Penrose. Αλλά ο άνθρωπος δεν ζει στο κενό. Το οξυγόνο είναι η συνθήκη. Άρα υπάρχει συνθήκη και αρχικές συνθήκες. Μόνο μια φορά γενιέσαι. Ο πίνακας δεν μπορεί να ξαναγίνει λευκός.

Ψάχνεις το νόημα, τη λύση. Αλλά ίσως το νόημα είναι πως δεν υπάρχει νόημα.

(01:50)

Τα αγόρια φιλιούνται και χορεύουν. Κάτω από τον ήλιο ποδοπατάνε το νόημά μας, και κάνουν έρωτα με το Πραγματικό τους. Τους βλέπεις και δεν νιώθεις πως σε νοιάζει. Περνούν αδιάφοροι. Κάτω από το φως του ήλιου.

Η πόλη φεύγει και το τρένο έρχεται. Λίγο πριν την στροφή, λίγο πριν την ανάσα, σκέφτεσαι πως το νόημα πως δεν υπάρχει νόημα, ίσως έχει πολύ περισσότερο βάθος από ό,τι φανταζόσουν. Κρατάει τα πόδια σου στη γη. Και ίσως μόνο έτσι μπορείς να παρατηρήσεις τον ουρανό. Και μπορεί έτσι να βρεθει κάποιο άλλο νόημα. Ίσως αν σκεφτεις πως οι σκάλες του Penrose είναι μια οφθαλμαπάτη θα σταματήσουν να είναι ατέλειωτες.

Αλλά ακόμα δεν μπορείς να βρείς τη μαγική φράση που θα τελειώσεις. Τουλάχιστον όσο εξιλεωτική όσο θες.

(02:30)

Ψάχνεις την λύση που δεν περιλαμβάνει κάποιον συμβιβασμό. Αλλά ίσως η ζωή έτσι όπως βιώνεται από τον ανθρώπινο οργανισμό είναι συμβιβασμός. Διστάζεις και κλείνεις τα μάτια. Έτσι βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου και καταλαβαίνεις το αν είσαι μόνος. Νιώθεις πως φοβάσαι, αλλά δεν σε νοιάζει πολύ.

(02:50)

Τα αγόρια ακόμα χορεύουν.

Συνειδητοποιείς πως για κάποιο λόγο κινείσαι και εσύ. Η γκρούβα, φλερτάρει με τα άκρα σου, και σε κάνει να πετάξεις κάτω και να πατήσεις τις αξίες που σου έχουνε φυτέψει. Και ο ήλιος καίει ακόμα.

(03:10)

Μουτζουρώνουμε καθημερινά τα ημερολόγιά μας με ευθείες γραμμές, και με κανονικά παραλληλόγραμμα. Γιατί έτσι μάθαμε, γιατί έτσι πρέπει. Αλλά πως γίνεται η ευθεία να αγκαλιάσει τη ζωή; Το παραλληλόγραμμο δεν θα χωρέσει ποτέ όλο τον κόσμο, γιατί ο κόσμος δεν είναι κανονικός. Η κοινωνία είναι που έχει κανονικοποιηθεί.

(03:30)

Και τα αγόρια σε καλούν. Τα χέρια σου ξαφνικά βρίσκονται γύρω από την γυναίκα που κάθεται δίπλα σου. Νιώθεις αμήχανα γιατί δεν ξέρεις αν τη δημιούργησες εσύ αυτή τη σκέψη. Σκέφτεσαι πως δεν θα βρεις τελικά αρκετά δυνατή φράση για να τελειώσεις.

Κι όμως φοβάσαι λιγότερο πια. Και όλοι φαίνονται να πατάνε στο ίδιο έδαφος. Αρχίζουν και φαίνονται πιο οικεία τα πράγματα. Ίσως έπρεπε να τους παρατηρήσεις καλύτερα, ή να βρεις την κατάλληλη γωνία ώστε να μην πέφτεις θύμα της οφθαλμαπάτης. Να πατήσεις τα πόδια σου στη γη. Γερά.

(04:15)

Και τότε καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να πατάς στη γη. Γιατί δε μπορείς αλλιώς να κάνεις το άλμα. Δε μπορείς αλλιώς να κάνεις την έφοδο.

Ακούς το ρυθμό που δίνει το διαολεμένο ρολόι που δε θα σταματήσει ποτέ.

Και τότε πιάνεις το χέρι της και σέρνεις τον χορό. Τους βάζεις όλους στη σωστή θέση στο μυαλό σου άσχετα με το αν βρίσκονται εκείνοι όπου θέλουν. Καταφέρνεις και βλέπεις.

(04:30)

Βλέπεις το δάσος και χάνεις την πόλη, βλέπεις το φως και χάνεις το σκοτάδι, βλέπεις την αλήθεια και χάνεις τη λογική, βλέπεις τη ζωή και χάνεις τον θάνατο.

(04:47)

Ή μάλλον όχι. Βλέπεις τη ζωή και χάνεται ο θάνατος.

Και άμα δε χάνεται, τότε δεν βλέπεις καλά αδερφέ.