Μανιφέστο #1992
Εδώ στέκομαι, σ' αυτή τη σιωπή με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα έξι η ώρα τα χαράματα ο εγωισμός μου δεν περνάει όταν ένας άντρας ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο παγωμένος απλώνει το χέρι στο τίποτα είναι η τελευταία άκρη απ' το σχεδιάγραμμα της οικονομίας καθώς το πρώτο φως της μέρας απ' τα μάτια του ανατέλλει κι αυτός δεν το ξέρει ότι μυρίζει άσχημα γιατί η ζωή είναι βρώμικη μας χωρίζει ένα μέτρο κι αυτός ο αέρας που ξεφυλλίζει ένα πεταμένο περιοδικό τα τέσσερα πρώτα μανεκέν που έφτασαν στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου ξημερώνει και κανείς δε θέλει να το καταλάβει ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινάει από τα όνειρα του ΛΟΤΤΟ κι ύστερα παίζει με τα κανάλια της τηλεόρασης κι εκπαιδεύει τα παιδιά του πώς να γελούν με την τεχνική του ζάπινγκ σπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητο απομακρύνει τον έλεγχο πάνω απ' τις ανθρώπινες μάζες κουλτούρα του γρήγορου φαγητού έξι και πέντε λεπτά η τέλεια κοινωνία εμποδίστηκε απ' τους καριερίστες και τους καιροσκόπους μας χωρίζουν δυο βήματα θα 'θελα να του μιλήσω μα ξέρω πως δε θα με καταλάβει όλη νύχτα έμεινα έξω πόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμα με διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια, και χωρίς γιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα για ένα διαφορετικό κόσμο ο μύθος της διασταύρωσης κάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγει δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση κι ένας ακόμη, φάντασμα μιας σκοτεινής κοινωνίας χάνεται στους σκελετούς των νέων οικοδομών τώρα το ξέρω πιο καλά πως δεν ήταν εύκολο μέσα σ' εκείνο το πλάτος που αγκαλιάζει τις ακρότητες να επιβιώσεις να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό ή να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου; χιλιάδες πόδια κάτω απ' αυτό τον ασπρόμαυρο ουρανό έξι και [δέκα είναι] λεπτά αυτό που με συνδέει μ' αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο, είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεος τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω τ' ασημένια αεροπλάνα στον παγωμένο ουρανό περιμένοντας το πρώτο τρένο να ξεκινήσει απ' την αφετηρία
Μανιφέστο #2011
αναζητώ ένα πάρτι.να μπω, να σκεπάσω τη σιωπή.“οι γιεγιεδες είναι οι απόγονοι του όθωνα.”
ιωάννης κοσμοκαλόγερος.ανυποψίαστη η ιστορία οδεύει προς το γνωστό της αδιέξοδο συνοδευόμενη από στρατιές νεοχίπιδων δηθενοεναλλακτικών τόσο αριστεροί που αγκαλιάστηκαν με τους φασίστες.άβυσσος ένδειας και αστικής μετριότητας.άπαντα τα κληρονομικά χαρίσματα κοσμούν τον ουρανό μας.ο γιος του σκηνοθέτη έκλασε! ζήτω το μεθάνιο!ζήτω η αστική ηθική των άτοκων ονειροδόσεων. τροφοσυλλεκτική μάζα. ελεύθερη αγορά. έμμισθη κατάθλιψη. αδρανής πληρότητα. πουτάνες και πρέζα. σαρκοβόρες ελπίδες. νοικιασμένες ζωές. στο πυρ το εξώτερο!θαμμένα τσεκούρια που μάταια ελπίζουν σε κάποιον να τα ξεθάψει. όχι, δεν φταίει το χρήμα που παίρνει τη θέση του αίματος μας, στις φλέβες μας, αλλά η βλακεία που παίρνει τον εαυτό της τόσο στα σοβαρά.ότι πεθαίνει αργά, πεθαίνει σίγουρα. και ότι ελπίζει σιωπηλά πεθαίνει σίγουρα. μην αναζητάτε την γαλήνη.σας εγκατέλειψε αυτή πρώτη, την ημέρα που την κουρέψατε. δυσοσμία. χημικός πολιτισμός. εταιρική χούντα με σοσιαλιστικό προσωπείο. δωσίλογοι χαραμοφάηδες. κράτος εργολάβων. μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά. φωλιάσαν στην συνταγματική τους ασυλία. σε ποιον κουνάς το δάχτυλο ρε μουνί; κλέφτη, κλέφτη είσαι εδω; παίρνω το τσεκούρι μου και σε κυνηγώ.οι δρόμοι μας μοιάζουν σαν τάφροι, που είναι πιο μαύροι από την άνοιξη, που είναι πιο μαύρη από τη γη, που είναι πιο μαύρη από τη νύχτα. όποιος βγαίνει από τη στρούγκα τον τρώει ο λύκος.το κτήνος των χωματερών που θρέψαμε, μας καταπίνει. πατριδοκάπηλοι εθνική λήθη απόγονοι προγόνων λίπος στη σκέψη, λίπος στο βλέμμα και στο στόμα σκατά. μπασκινερί ρουαγιάλ νεοφώτιστοι αναγεννημένοι σταυροφόροι ερωτευμένοι με τον βιασμό της ισότητας που ακολουθεί αέναη πορεία έρποντας σε μυτερά χαλίκια και στο στόμα σκατά. τάξη, ασφάλεια και εννέα σφαίρες στην πλάτη αναζητώ ένα πάρτι.
αναζητώ ένα πάρτι. να μπω, να σκεπάσω τη σιωπή.σε ένα παγκάκι κάθομαι για λίγο μετράω γουρούνια μέχρι να με πάρει ο ύπνος. ίδια λάθη να ονειρευτώ αναζητώ ένα πάρτι. και εσείς μην λησμονείτε…το τελευταίο δέντρο να το σώσετε, γιατί από αυτό θα κρεμαστείτε.
Εδώ στέκομαι, σ' αυτή τη σιωπή με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα έξι η ώρα τα χαράματα ο εγωισμός μου δεν περνάει όταν ένας άντρας ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο παγωμένος απλώνει το χέρι στο τίποτα είναι η τελευταία άκρη απ' το σχεδιάγραμμα της οικονομίας καθώς το πρώτο φως της μέρας απ' τα μάτια του ανατέλλει κι αυτός δεν το ξέρει ότι μυρίζει άσχημα γιατί η ζωή είναι βρώμικη μας χωρίζει ένα μέτρο κι αυτός ο αέρας που ξεφυλλίζει ένα πεταμένο περιοδικό τα τέσσερα πρώτα μανεκέν που έφτασαν στις διαμαντένιες πύλες του παραδείσου ξημερώνει και κανείς δε θέλει να το καταλάβει ο θάνατος ενός πολίτη ξεκινάει από τα όνειρα του ΛΟΤΤΟ κι ύστερα παίζει με τα κανάλια της τηλεόρασης κι εκπαιδεύει τα παιδιά του πώς να γελούν με την τεχνική του ζάπινγκ σπόνσορας αυτής της αθλιότητας ένα μεγάλο αυτοκίνητο απομακρύνει τον έλεγχο πάνω απ' τις ανθρώπινες μάζες κουλτούρα του γρήγορου φαγητού έξι και πέντε λεπτά η τέλεια κοινωνία εμποδίστηκε απ' τους καριερίστες και τους καιροσκόπους μας χωρίζουν δυο βήματα θα 'θελα να του μιλήσω μα ξέρω πως δε θα με καταλάβει όλη νύχτα έμεινα έξω πόσες φορές δεν έκανα το ίδιο πράγμα με διαφορετικά ρούχα, με τα ίδια, και χωρίς γιατί πίστευα πως τα μάτια σου είναι τα φώτα για ένα διαφορετικό κόσμο ο μύθος της διασταύρωσης κάποιος περνάει, άλλος μένει, κάποιος φεύγει δρομολόγια προς κάθε κατεύθυνση κι ένας ακόμη, φάντασμα μιας σκοτεινής κοινωνίας χάνεται στους σκελετούς των νέων οικοδομών τώρα το ξέρω πιο καλά πως δεν ήταν εύκολο μέσα σ' εκείνο το πλάτος που αγκαλιάζει τις ακρότητες να επιβιώσεις να γνέψω καταφατικά στο συμβιβασμό ή να επιστρέψω οριστικά στον εαυτό μου; χιλιάδες πόδια κάτω απ' αυτό τον ασπρόμαυρο ουρανό έξι και [δέκα είναι] λεπτά αυτό που με συνδέει μ' αυτόν τον πεταμένο άνθρωπο, είναι η θνησιμότητα, η απόκρουση και το έλεος τα τρία στοιχεία που με κάνουν να χαζεύω τ' ασημένια αεροπλάνα στον παγωμένο ουρανό περιμένοντας το πρώτο τρένο να ξεκινήσει απ' την αφετηρία
Μανιφέστο #2011
αναζητώ ένα πάρτι.να μπω, να σκεπάσω τη σιωπή.“οι γιεγιεδες είναι οι απόγονοι του όθωνα.”
ιωάννης κοσμοκαλόγερος.ανυποψίαστη η ιστορία οδεύει προς το γνωστό της αδιέξοδο συνοδευόμενη από στρατιές νεοχίπιδων δηθενοεναλλακτικών τόσο αριστεροί που αγκαλιάστηκαν με τους φασίστες.άβυσσος ένδειας και αστικής μετριότητας.άπαντα τα κληρονομικά χαρίσματα κοσμούν τον ουρανό μας.ο γιος του σκηνοθέτη έκλασε! ζήτω το μεθάνιο!ζήτω η αστική ηθική των άτοκων ονειροδόσεων. τροφοσυλλεκτική μάζα. ελεύθερη αγορά. έμμισθη κατάθλιψη. αδρανής πληρότητα. πουτάνες και πρέζα. σαρκοβόρες ελπίδες. νοικιασμένες ζωές. στο πυρ το εξώτερο!θαμμένα τσεκούρια που μάταια ελπίζουν σε κάποιον να τα ξεθάψει. όχι, δεν φταίει το χρήμα που παίρνει τη θέση του αίματος μας, στις φλέβες μας, αλλά η βλακεία που παίρνει τον εαυτό της τόσο στα σοβαρά.ότι πεθαίνει αργά, πεθαίνει σίγουρα. και ότι ελπίζει σιωπηλά πεθαίνει σίγουρα. μην αναζητάτε την γαλήνη.σας εγκατέλειψε αυτή πρώτη, την ημέρα που την κουρέψατε. δυσοσμία. χημικός πολιτισμός. εταιρική χούντα με σοσιαλιστικό προσωπείο. δωσίλογοι χαραμοφάηδες. κράτος εργολάβων. μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά. φωλιάσαν στην συνταγματική τους ασυλία. σε ποιον κουνάς το δάχτυλο ρε μουνί; κλέφτη, κλέφτη είσαι εδω; παίρνω το τσεκούρι μου και σε κυνηγώ.οι δρόμοι μας μοιάζουν σαν τάφροι, που είναι πιο μαύροι από την άνοιξη, που είναι πιο μαύρη από τη γη, που είναι πιο μαύρη από τη νύχτα. όποιος βγαίνει από τη στρούγκα τον τρώει ο λύκος.το κτήνος των χωματερών που θρέψαμε, μας καταπίνει. πατριδοκάπηλοι εθνική λήθη απόγονοι προγόνων λίπος στη σκέψη, λίπος στο βλέμμα και στο στόμα σκατά. μπασκινερί ρουαγιάλ νεοφώτιστοι αναγεννημένοι σταυροφόροι ερωτευμένοι με τον βιασμό της ισότητας που ακολουθεί αέναη πορεία έρποντας σε μυτερά χαλίκια και στο στόμα σκατά. τάξη, ασφάλεια και εννέα σφαίρες στην πλάτη αναζητώ ένα πάρτι.
αναζητώ ένα πάρτι. να μπω, να σκεπάσω τη σιωπή.σε ένα παγκάκι κάθομαι για λίγο μετράω γουρούνια μέχρι να με πάρει ο ύπνος. ίδια λάθη να ονειρευτώ αναζητώ ένα πάρτι. και εσείς μην λησμονείτε…το τελευταίο δέντρο να το σώσετε, γιατί από αυτό θα κρεμαστείτε.
