Part 1
The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble - Shadows
Ψύχραιμος, ήρεμος, αλλά σε εγρήγορση. Καθόταν σκυφτός στην κουπαστή του μπαλκονιού και κάπνιζε το τσιγάρο που θα ήταν το τελευταίο για καιρό. Τα μάτια υγρά και το μυαλό να τρέχει.
"Η ζωή είναι αλλού. Τόσοι και τόσοι άνθρωποι την εκθειάζουν, όμως εγώ δε βλέπω κάτι το συγκλονιστικό. Ζώ όπως προστάζει η κοινωνία, όμως, οι προσταγές, δεν με συμπληρώνουν ούτε με ολοκληρώνουν. Όσο προσπαθώ να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, τόσο καταλαβαίνω ότι η κοινωνία μου προσάζει μια πραγματικότητα τόσο κοινή, που δεν με αγγίζει καθόλου. Η πραγματικότητα αυτή είναι πιά πεπερασμένη. Τα όνειρα και η ανάμνηση της παιδικότητάς μου, είναι αυτό που με κρατά ζωντανό. Τα όνειρα, όχι οι στόχοι, αλλά οι στιγμές, στην REM, που νιώθω θεός. Εκεί που τα ψυγεία χορεύουν μαζί μου ταγκό, και οι κοπέλες είναι όμορφες γλυκές και θελκτικές πάντα. Και η παιδικότητα, αυτή η ενέργεια, που με έχει αποχαιρετίσει από καιρό. Ο έρωτας. Εκεί είναι η ζωή. Όμως, είναι δυστυχώς, πολύ μακρυά. Ο έρωτας που μου υποσχέθηκες, βρίσκεται αιώνες πίσω, δισεκατομύρια χρόνια, τότε που όλα παιζόντουσαν, και τα πάντα μπορούσαν να γίνουν. Όταν για μια στιγμή, δεν ήξερες αν η ύπαρξή σου, θα κρατήσει παραπάνω από δευτερόλεπτα. Και τί θα είσαι μετά από δέκατα του δευτερολέπτου. Και να τώρα, 12 δις χρόνια μετά, ίδιος. Αυτό που φοβόμουν πάντοτε. << Τα πάντα έχουν ειπωθεί>>. Πόση ζωή να ζήσεις, ξέροντας ότι δεν πρόκειται ποτέ να δημιουργήσεις κάτι ξεχωριστό."
Το τσιγάρο άκουγε τις σκέψεις και έσβηνε. Δεν πήρε ούτε μια ρουφιξιά όσο αυτά ταλάνιζαν το μυαλό του.
"Η ζωή είναι συμβιβασμός"
Ήταν η επόμενη σκέψη που έκανε. Σκεφτόταν τα τρένα, που περνάγαν με ταχύτητα μπροστά του, και ένιωθε το εγώ του να πηδά στις ράγες. Το σώμα όμως έμενε παγωμένο στην αποβάθρα. Ή τα ατέλειωτα βράδια, σαν και αυτό, να κάθεται να κοιτά από την κλειδαρότρυπα τις ζωές των άλλων, προσπαθόντας να δεί, τί τους κάνει τόσο ευτυχισμένους. Πώς βλέπουν την ζωή. Την ίδια ζωή που για κείνον είναι σύμβαση. Αυτό που νιώθαν αυτοί, είναι διαφορετικό από το δικό του.
Τις αμέτρητες μέρες που έγραφε σε χαρτί ή πάπυρο ή στην πέτρα, που τον έφερνε πιό κοντά στην εγρήγορση και την ευμάρεια. Όχι όμως αρκετά.
"Η ζωή είναι αλλού. Μακρυά από μένα. Στις ψυχές των άλλων. Για αυτό προσπαθώ να την προσεγγίσω, μέσα από αυτούς. Να γίνω η σκιά της ζωής."
Αυτά συλλογίστηκε, και πήγε πάνω στο κελάρι του, να συνεχίσει το έργο του.
The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble - All is One
Και μόλις έκατσε, σαν να ένιωσε το πνεύμα το Άγιο πάνω απ΄το κεφάλι του, του ήρθε η επιφοίτηση, και ένιωσε ότι ήξερε. Ήξερε που είναι η ζωή. Βρίσκεται στις στιγμές που δίνεσαι ολότελα. Εκεί που δεν υπάρχει πάπυρος, χαρτί ή πέτρα. Υπάρχω μόνο εγώ, εσύ, και εμείς. Τίποτα άλλο. Όλοι γινόμαστε ένα και έτσι η ζωή δημιουργείται από τη σύμπτωση. Όπως δημιουργήθηκε 4 εκατομμύρια χρόνια πρίν. Σαν φαύλος κύκλος, ξεκίνησε κάποτε, αυτό το πρόβλημα, όταν έβαλε αμφιβολίες στο εγώ του. Και αυτές οι αμφιβολίες δημιούργησαν ύλη. Και μάζα. Και η μάζα αυτή ήταν τίποτα. Και το τίποτα άρχισε να μεγαλώνει σαν καρκίνος. Και να παίρνει γαλαξιακές διαστάσεις. Όπου έγινε το σύμπαν του ολάκερο. Και ακόμα, δεν άρχισε ακόμα να συνειδητοποιεί ότι υπάρχει πρόβλημα. Στον κόσμο του υπήρχε ένας όγκος, που τον αγνοούσε, και άρχισε να του παίρνει το οξυγόνο. Και να τον εμποδίζει να αναπνεέι. Και πάλι δεν το κατάλαβε, ακόμα και όταν άρχισε να πνίγεται από την καθημερινότητα. Το συνειδητοποίησε μόνο όταν πήγε σα ναρκωμένος, να κοιμηθεί. Τον τελικό ύπνο. Έχανε διαύγεια. Και οξυδέρκεια. Σε βαθμό που τα λάθη που έκανε ήταν ασυγχώρητα. Και τότε, σαν απομηχανής θεός, ήρθαν οι άλλοι να τον στριμώξουν και να του βάλουν αμφιβολίες. Προσπάθησε τότε, να ξυπνήσει. Αλλά τη θέση του οξυγόνου, είχαν πάρει κάθε λογής ναρκωτικά. Οπότε αρχικά έπρεπε να απεξαρτητοποιηθεί. Ήταν δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Είναι όμως χαρούμενος. Γιατί βρήκε τον ξεχωριστό δρόμο. Αυτόν που το νερό δεν έχει αυλάκι να κυλήσει, και κυλά όπου του πείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου