Tear-minded

Timber Timbre - Curtains?!

Timber Timbre - Resurrection Drive, part II

Ambarchi / O'Malley / Dunn - Temporal, Eponymous

κλείνεις τα μάτια νοητά, και ανοίγεις το μυαλό σου. αφήνεσαι να σε ρουφήξουν οι σκέψεις σου, παρόλο που οι άλλοι σε βλέπουν να κοιτάς και να κάνεις πράγματα μπροστά τους.
οι σκέψεις είναι ό,τι πιο πραγματικό έχεις αυτή τη στιγμή. νιώθεις να αφήνεις πίσω την κοινή πραγματικότητα σαν κάτι λειψό, σαν κάτι ανολοκλήρωτο, σαν κάτι less than life.
μεγαλώνεις στις σκέψεις σου. στη δικιά σου πραγματικότητα που ναι μεν είναι γέννημα θρέμα της δικιάς τους, αλλά έχει απογαλακτιστεί. δεν είναι πια εξαρτημένη από αυτήν/αυτούς.
αποξένωση.απομόνωση. η πραγματικότητά τους όμως είναι ίδια.
πρέπει να βρεις το Άλλον. το καινούργιο. δε γίνεται να μην υπάρχει. και ξέρεις πως στην πραγματικότητά τους δε θα το βρεις.
πάντα το έβρισκες. και πάντα ήτανε πιο δυνατό και πιο μεγάλο από το προηγούμενο Άλλον.
και έφτασε κάποια στιγμή να πιάνει όχι ένα μέρος της καθημερινότητάς σου, όχι ένα τμήμα της κοσμοθεωρίας σου, αλλά ολόκληρη την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνεσαι.
και το πιστεύεις πως υπάρχει κάτι παραπάνω. κάτι που δεν έχεις βρει ακόμα. και ψάχνεις σαν οδυσσέας να το βρεις για χρόνια.
το ξέρεις ότι υπάρχει γιατί έχεις δει ανακλάσεις του από ένα παράλληλο σύμπαν όπου εκεί υπάρχει. η μουσική δρα ως σκουλικότρυπα, και σε μεταφέρει εκεί.
όμως θες να το βιώσεις σε αυτό το σύμπαν. σε αυτή την πραγματικότητα. όχι ως ανάκλαση αλλά ως ύλη. να συγκρουστείς μαζί του, για να συσσωματωθείτε μαζί.
να σου προσδώσει νέα πνοή, νέα ροπή, νέα δυναμική.
όσο περνά ο καιρός όμως, φοβάσαι. η αναζήτηση της ελευθερίας που σου προσδίδει η γνώση του διαφορετικού, ίσως έχει αρχίσει και γίνεται εμμονική.
η αποξένωση από την πραγματικότητά τους, σε κάνει να δυσκολεύεσαι να διατηρήσεις την επαφή που απαιτείται για την συμβατική ζωή.
χτυπάς την χορδή άλλοτε μαλακά και άλλοτε δυνατά, και ψάχνεις στον ήχο της, την ανάκλαση που θα σε ξεδιψάσει.
και ξαφνικά συνειδητοποιείς/βιώνεις τον χτύπο της χορδής σαν να ξύνεις μια πληγή, όπου ταυτόχρονα σε ερεθίζει. σαν να ξύνεις το πιο ερεθιστικό σημέιο των οργάνων σου, όπου από απλό χάδι, εξελίσεται σε λυσσαλέες νυχιές.
και σαν ανοίξει η πληγή θα ανοίξει μια δίοδος και ο εσωτερικός κόσμος θα αποκοπεί από την πραγματικότητα.
και το νιώθεις σαν κάτι που δεν θες αλλά σε ελκύει. σε τρομάζει, και ο τρόμος γίνεται τροφή.
νιώθεις πως άμα όλα αυτά τελειώσουν, θα έρθει ηρεμία. και έχεις κάνει πόλεμο απέναντι στην ηρεμία.
δε μπορεί να σου δώσει τίποτε καινούργιο. η ηρεμία είναι κενό. είναι έλλειψη κίνησης. θέλεις να βρεις το Άλλον και να σε μεταφέρει αλλού. δε μπορείς να επιστρέψεις πίσω.
το σπίτι σου πρέπει να είναι το Ξένο. και για αυτό ο πόλεμος ξέρεις ότι δε μπορεί να λυθεί με ανακωχή. θα πάει μέχρι τη τελική νίκη.
και η ρήξη των τελευταίων οχυρών της πραγματικότητάς τους, αυτή, θα είναι η τελική νίκη.
γιατί αν χάσεις αυτόν τον πόλεμο, σημαίνει πως θα έχεις συμβιβαστεί στην στενή πραγματικότητά τους. θα συμβιβαστείς απέναντι στην ελπίδα. απέναντι στη φαντασία και στο όνειρο.

όπως έλεγε ένας δικός τους πια:

I still see things that are not here. I just choose not to acknowledge them. Like a diet of the mind, I just choose not to indulge certain appetites;
like my appetite for patterns; perhaps my appetite to imagine and to dream. 

......

και προσπαθείς να ζυγίσεις τις σκέψεις σου. και δε μπορείς να δράσεις άμεσα. και η αμηχανία δίνει τροφή στον φαύλο κύκλο. και όσο πιο βαθιά εισχωρείς στην μαύρη τρύπα της αποκομμένης πραγματικότητάς σου, τόσο πιο πολύ δυσκολεύεσαι να αντιδράσεις. και ξέρεις πως αυτό σε οδηγεί
σε σπασμένα φρένα.
στο σχισμένη λογική.

we are the fire

Lolek - Ψεύτικος ντουνιάς

και ξαφνικά ανοίγεις τα μάτια
και κοιτάς μπροστά
και βλέπεις μια κατηφόρα
και συνειδητοποιείς πως περπατάς
όχι. συνειδητοποιείς πως τρέχεις
και δε μπορείς να ελέγξεις την ταχύτητα, ούτε και την πορεία σου
και προσπαθείς να ανασυγκροτηθείς
μα φαίνεται ακατόρθωτο
και ελπίζεις πως η κατηφόρα θα σταματήσει να είναι κατηφόρα, αλλά δεν γίνεται ποτέ

και μετά κοιτάς
μόνο κοιτάς
κοιτάς τον κόσμο γύρω σου και προσπαθείς να καταλάβεις τι συμβαίνει
κοιτάζεις τα μάτια των πέραστικών και προσπαθείς να καταλάβεις τι λέξεις είναι γραμμένες
αλλά συνειδητοποιείς πως όλοι έχουν διαφορετικής γλώσσας γράμματα
και δυσκολεύεσαι πολύ να καταλαβαίνεις τι θέλουν να πούνε
σε άλλους λιγότερο, σε άλλους περισσότερο
και μετά συναντάς αυτά τα μάτια με τα πανέμορφα φρίδια
και βλέπεις τα γράμματα που σου αρέσουνε πάρα πολύ
και πασχίζεις να καταλάβεις τις λέξεις
μα είναι γράμματα άγνωστα, δεν μοιάζουν με κανένα
και βλέπεις το στόμα να διαβάζει τα γράμματα, και προσπαθείς να καταλάβεις
και βλέπεις τα χέρια να σου πετάνε ένα βιβλίο
και βλέπεις το βιβλίο να λέει για τηλεφωνήματα
και καταλαβαίνεις πως το βιβλίο είναι λεξικό
και τότε αρχίζουν να βγάζουν νόημα οι λέξεις
και βλέπεις έναν παραμυθένιο κόσμο να αποκαλύπτεται σαν να έπεσε ένα αιώνιο μαύρο παραπέτασμα
σαν να έπρεπε να ακουστούν οι μαγικές 10 λέξεις και να ανοίξει το σουσάμι
και βλέπεις τα πόδια να περπατάνε απολύτως φυσικά
και βλέπεις μετά και τα δικά σου πόδια να αποκτούν ρυθμό
και ξαφνικά να συντονίζεις τα βήματα σαν να επανέρχεσαι μετά τον λάθος βηματισμό σε παρέλαση
και να νιώθεις ο ίδιος η φωτιά που αναζητούσες να σε ζεστάνει
και ακούς την ανάσα του θεού και να δίνει αυτή τον ρυθμό
και να καταλαβαίνεις πως πρέπει να προσπαθήσεις ακόμα για να αποκτήσεις έλεγχο και ορατότητα και συναίσθηση
αλλά ο συντονισμός με την πραγματικότητα είναι η πιο δύσκολη δουλειά
και μετά βλέπεις ότι είναι όλοι φωτιά
κανένα σώμα
μόνο φωτιές αναμένες, να ακολουθούνε την κατηφόρα τούτη
και οι φωτιές να μοιράζονται και να χωρίζονται
και άλλοτε να σβήνουν και άλλοτε να ανάβουν και να ξανασβήνουν και να ξαναανάβουν εσαεί
και μετά βλέπεις τα μάτια αυτά τα όμορφα
με την γήινη ηρεμία τους και την απέθαντη παιδικότητα να σου βάζουν εσένα φωτιά

Ο ξάδερφος οrson

John Luther Adams - INUKSUIT part 2  (sf link)

Καμιά φορά η ελευθερία είναι κατάρα.
Όταν έχεις 10 ανοιχτές πόρτες, και ξέρεις ότι σε όποια και να πας, η οδύνη του ανολοκλήρωτου της άλλης, θα σε γατζώνει στη στατικότητα.
Καμιά φορά η ελευθερία είναι κατάρα.
Για να μπορείς λοιπόν να διαχειριστείς τόση ελευθερία, θα πρέπει να έχεις βαθιά γνώση του εαυτού σου.
Βαθιά γνώση του εαυτού σου, αποκτάς, αφού βιώσεις τον εαυτό σου, κατ' επανάληψη σε μια τουλάχιστον κατάσταση, σε ένα πλαίσιο. Ένα πλαίσιο, μια κοσμοθεωρία, μια νοητικοπνευματική κατάσταση, που θα σε καθορίσει, και θα επηρεάσει και τις αποφάσεις σου.
Καμιά φορά η ελευθερία είναι κατάρα.
Όταν θέλεις να ακολουθήσεις δρόμο προσωπικό, και δικό σου, και αυθεντικό, και ανεξάρτητο, ελεύθερο από παράγοντες που δεν καθόρισες εσύ, τότε θα πρέπει όλες τις μεταβλητές που δεν επηρεάζεις, να επιδιώξεις να μηδενίσεις την επίδρασή τους. Η ύπαρξή τους όμως και μόνο, παίζει ρόλο στην προσωπική και δικιά σου και αυθεντική πορεία.   
Καμιά φορά η ελευθερία είναι κατάρα.
Όταν η ελευθερία σου δίνεται απόλυτα, τότε έχεις την απόλυτη ευθύνη των πράξεών σου. Και όταν έχεις απόλυτη ευθύνη, θα έχεις σε κάποια φάση της ζωής σου, τύψεις.
Καμιά φορά η ελευθερία είναι κατάρα.
Το ανθρώπινο γένος είναι τραγωδία, διότι, όπως φαίνεται, είναι μάλλον αδύνατο ένας νους, να μπορέσει να συλλάβει το εύρος της ανθρώπινης νοητικής ποικιλομορφίας.
Και οι άνθρωποι είναι μάλλον αναγκασμένοι να ζήσουν με την παραδοχή, ότι κάποιοι άνθρωποι, θα σου φαίνονται πάντα απλά κακοί, γιατί δε θα καταφέρεις να μπεις στο κεφάλι τους.

Και καμιά φορά η ελευθερία είναι..εμμονή.
Αδυνατείς να πάρεις μια απόφαση, γιατί νιώθεις ότι δεν ξέρεις τον εαυτό σου καλά. Και νιώθεις ο κανένας. Και αυτό, σε οδηγεί στο να ακούς τις πόρτες να κλείνουν χωρίς να μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό. Και καθώς στέκεσαι κοιτώντας μια την μια πόρτα, μια την άλλη, τις ακούς να κλείνουν μία μία. Κhuuh, khuuh, khuuh.

I am clutching you

Isis

- 

Carry

Μια ακόμα καταιγίδα τον φέρνει σε μια κατάσταση ημι-λιπόθυμη. Ζωντανό απολίθωμα μιας άλλης ζωής. Δίπλα του, μια ύπαρξη που καταφέρνει να του χαρίσει χαρά, αλλά όχι πλήρωση.
"Ξέρω, ότι της φωνάζω γιατί δεν έχω τι να πω. Την σπρώχνω γιατί έχω παραλύσει."
And the water takes hold
Fills his lungs and crushes his body

Και το κύμα σκάει στο πρόσωπό του. Τον φέρνει τούμπα και τον μεταφέρνει δεκάδες μέτρα μακριά. Δεν καταφέρνει να έρθει σε εγρήγορση. Το παρασυμπαθητικό του σύστημα έχει κυριαρχήσει και δίνει εντολές αναστολής των οργάνων του, που αποτρέπουν κάθε προσπάθεια αυτοκυριαρχίας. Η γυναίκα δίπλα του δίνει μάχες να τον κρατήσει στην επιφάνεια. Αλλά αυτός παράλυτος, μ΄ εκφυλισμένα μάτια, προσπαθεί να κοιτάξει το αχανές και άπειρο και μαύρο βυθό ξέροντας ότι κάτι τον τραβάει εκεί κάτω. Η γαλήνη και η ηρεμία του βάθους είναι τόσο ελκυστική. Το οξυγόνο φαντάζει μια πολυτέλεια, που για να την αποκτήσεις θέλει μάχη, την οποία δεν έχει κουράγιο να δώσει.
"Βλέπω στο βυθό ένα άλλο εγώ που αναβλύζει ζωή. Ένα εγώ που είχε περπατήσει σε αυτή τη γή αλλά δεν υπάρχει πιά. Ένα εγώ από το παρελθόν, που πάντα θα το αναζητώ στο μέλλον. "
Dust floats through sun in water
As you draw close
Fall to me

Έχει καταφέρει όμως, να χτίσει δικλείδες ασφαλείας. Συναγερμούς να χτυπάνε εκκωφαντικά όποτε τον τραβάει η οκνηρία. Ξέρει ότι το κενό δεν έχει να του προσφέρει τίποτα.
"Θυμάμαι που είχα διαβάσει ένα απόφθεγμα του χρήστου του γάμα, ότι -Ο έρωτας δυναμιτίζεται από τις τελετουργικές πράξεις- και πήγα να το κάνω πράξη, κλέβοντας λίγα φυλλαράκια από ένα κυπαρίσσι σεμπερβίρενς σε έναν συνεπή δρόμο, και μυρίζοντας τα έντονα ρετσίνια του. "
He sees like his never seen before
I will carry you
True and Free

Προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει τις αισθήσεις. Ξέρει πως ό,τι δεν καταφέρνει με το μυαλό θα το καταφέρει με τις αισθήσεις. Δεν γίνεται να μην το καταφέρει. Του φαίνεται ανθρωπίνως αδύνατο να είναι αδύνατο να πιάσεις κάτι. Ξέρει ότι αφού με τη σκέψη δεν καταφέρνει να ακουμπήσει την αλήθεια, θα την αγκαλιάσει με τις αισθήσεις. Και μόλις το συνειδητοποιεί αυτό, έρχεται λίγο πιο κοντά στην αλήθεια.
"Το τελετουργικό το είχα σταματήσει όταν συνειδητοποίησα πως ήθελα να αλλάξω κάτι στη ζωή μου, και έκανα αυτό συμβολικά. Δεν είχε καταφέρει τίποτα τότε. Σήμερα όμως, που το ξαναέκανα, απόλαυσα κάθε σταγόνα του αρώματός του.
And the water carries him away
Now that you are here
You'll swim with me

Ο άλλος εαυτός το μόνο που έχει παραπάνω, είναι πείσμα. Πείσμα ότι αυτή η ζωή πάντα έχει να δώσει παραπάνω από όσο νομίζεις. Πείσμα ότι το κάδρο στο κεφάλι σου για το τι είναι ζωή θα αφήνει ένα τεράστιο κενό το οποίο έχεις όλο το υπόλοιπο της ζωής σου να ανακαλύψεις τι έχει. Πείσμα ότι η αναζήτηση δεν τελειώνει ποτέ. Ότι τα πάντα, δεν έχουν ακόμα ειπωθεί. Ότι ο άνθρωπος δεν είναι απλά χημεία, αλλά έχει ελευθερία.
"No more silver. No more replicas. Today, we win. Today, we are golden."
Soon he ceases to be at all
I am clutching you
True


Η γυναίκα τον κρατάει σφιχτά και του ψιθυρίζει ό,τι είναι δικό της. Μέσα σε έναν τελείως καινούργιο κόσμο, του δείχνει και έναν νέο πολιτικό αποφατισμό. Μια νέα τροφή για το λαίμαργο μυαλό του. Μια τροφή για να το αποπροσανατολίσει, ώστε να αφήσει τις αισθήσεις του να πράξουν ανεξάρτητα.
Και μετά, αυτόματα, καταλαβαίνει.
Καταλαβαίνει τι είναι και τι δεν είναι. Καταλαβαίνει τι του ανήκει και που ανήκει. Καταλαβαίνει που ανήκει και που έχει πάει τυχαία. Καταλαβαίνει ότι το θέλω του, τον κάνει κάτι παραπάνω από μια βιολογική μηχανή. Έχει ψυχή, και έχει ψυχή γιατί θέλει. Έχει ψυχή γιατί θέλει να ζήσει και να αισθανθεί. Και αυτό το "θέλει" το νιώθει από άκρη σε άκρη σε όλο του το σώμα. Και η ψυχή του είναι άυλη. Το νιώθει. Είναι φως. Είναι φωτιά. Είναι η φωτιά που καίει μέσα στο νερό.
".."
He sees like he's never seen before
He is light in water

9 μήνες σε 30 μέρες

Wild Beasts - Bed Of Nails

Θέλω να μπω μέσα στο κεφάλι σου και να γευτώ, να γλύψω κάθε ξεχασμένη σου γωνιά, μπας και ανακαλύψω από ποιά ανάμνηση αναβλύζει η μυρωδιά σου.
Θέλω, και να μην μου το επιτρέψεις ποτέ, και να με εμποδίζεις πάντα όταν το προσπαθώ, και να κλείνεις και τα πατζούρια και τις κουρτίνες πριν ξυπνήσεις το πρωί, μην ξεφύγει τίποτα από τα όνειρά σου, και θα ναι σαν να μου ανοίγεις την πόρτα.
Θέλω να με σπρώχνεις μακριά όποτε σε ρωτώ για τη ζωή σου, ώστε να μην με αφήσεις να σε δω μέσα από εσένα. Θέλω να σε δω με τα δικά μου μάτια, κι ας ξέρω ότι αν σε έβλεπα από τις περιγραφές σου, θα είχα κάποια γυαλιά ηλίου να με προφυλλάσουν. Την μετριοφροσύνη σου, τη φράση "ε σιγά, δεν είναι κάτι αυτό".
Θέλω τα λουλούδια που αφήνονται σιμά μου σαν περνάς, να τα κρατώ για φυλακτό στο πορτοφόλι μου. Και με αυτά να πληρώνω τους λογαριασμούς στην ζωή μου.
Θέλω όμως πάλι, εσύ να μην τα κάνεις όλα αυτά.

Θέλω να μην με ακούς, εντάξει;
Θέλω να με κρατάς σε μια απόσταση. Γιατί η απόσταση μας φέρνει πιο κοντά. Το είπε ο κύριος του παπαγάλου, ο πR.
Θέλω τα φρ του ονόματός σου, να μην είναι γάργαρα. Θέλω τα μαλλιά σου να είναι βρώμικα, κάθε φορά που σε βλέπω. Θέλω τα στήθη σου να είναι κρυμμένα, κάθε φορά που σε κοιτώ.
Θέλω τα μονοπάτια στο σώμα σου να είναι απάτητα για μένα. Θέλω.
Θέλω να μην με αφήνεις να σε έχω δικιά μου. Θέλω να με κρατάς λίγο πριν τη γραμμή. Σαν τα παιδάκια που τους κρατάω το κεφάλι και όσο και να τρέχουν δεν με φτάνουν.
Θέλω να με αφήσεις να τρέχω για πάντα σε σένα.

Θέλω να μπορώ να τρέχω για πάντα σε σένα.
Θέλω σαν ταύρος, να μπορώ, σαν βλέπω το παραπέτασμα που κρύβει τον κόσμο σου, μέσα σου, να τρέχω κατά πάνω του. Και όποτε πάω να το ρίξω, να το γυρνάς σαν ταυρομάχος, και να έχω αστοχήσει μια ακόμα φορά.
Και θέλω να θέλω πάλι να τρέξω κατά πάνω σου.
Θέλω να επανακαθορίσω το θέλω, μαζί σου.

Λασπωμένος καθρεύτης

Emancipator – Minor Cause

SQÜRL - Spooky Action At A Distance

Αδέρφια,
    Θα σας πω απόψε μια ιστορία που μου λέγαν τα εγγόνια μου όταν ήμουνα παππούς.


    "Ήτανε κάποτε ένας οίκος, που ήτανε ορφανοτροφείο για όλα τα παιδιά, που μόλις απογαλακτιστήκαν και συνειδητοποιήσανε ότι οι γονείς τους και οι ίδιοι, ήτανε διαφορετικά άτομα, και ο κόσμος δεν ήταν προέκτασή τους. Φροντιστές δεν υπήρχαν, γιατί ο οίκος ήταν αφροντιστήριος.
    Τα παιδιά, μπορούσαν να έχουν στα δωμάτιά τους, όσα αντικείμενα της προηγούμενης ζωής τους επιθυμούσαν.
    Τα πιο πολύτιμα όμως ήταν τα χαρτιά, γιατί δεν υπήρχαν πολλά χαρτιά. Όλοι θέλανε χαρτιά για να γράφουνε. Και να ζωγραφίζουνε. Θέλανε χαρτιά για να γράφουνε ημερολόγια και να ζωγραφίζουν εικόνες από παράλληλους κόσμους.
    Οι τοίχοι ήταν κίτρινοι, και τα παράθυρα μεγάλα αν και αραιά, αλλά δεν είχε διόλου σημασία. Σημασία είχαν τα γκράφιτι που ήταν κολλημένα στην κίτρινη μπογιά. Κάποια από αυτά έλεγαν:



Αδέρφια, βάλτε φωτιά στους ανέραστους έρωτες.

Απόψε, βάλτε φωτιά στα απολιθωμένα στερεότυπα.
Βάλτε φωτιά στις αποτεφρωμένες απόψεις των κλινικά ζωντανών ψυχών.
Βάλτε φωτιά στα politically correct συλλογικά συνειδητά και στις σφυριλατημένες με κενότητα διαλεκτικής, απόψεις.

Αδέρφια, βάλτε φωτιά στα διπολοκατευθυνόμενα συμπεράσματα.
Βάλτε φωτιά σε κάθε τι μας κρατά μακρυά από το Πραγματικό.

Απόψε, ή ο ουρανός θα πέσει χάμω στη γή, στα κεφάλια μας, για να σπάσουν και τα δύο, ώστε να σκοτωθούμε όλου, με μια μικρή πιθανότητα να αναστηθούμε πιο ζωντανοί, ή θα μείνουμε για πάντα πετρωμένοι, ζωντανά απολιθώματα μιας παιδικής ηλικίας που δεν γεύθηκαμε ποτέ.

Αδέρφια, απόψε η νύχτα είναι η δικιά μας.


    Κάθε απόγευμα, το συναντούσαν μπροστά τους όλοι, και το φέρναν ασυναίσθητα στο μυαλό τους σαν αέναη προσευχή.
    Κανείς δε μίλαγε, παρα μόνο διάβαζε. Διάβαζε τα γκράφιτι, τα οποία είχαν γραφτεί με ανθρώπινο αίμα. Διάβαζε τα ημερολόγια των οικότροφων. Μόνο ημερολόγια. Κανένα βιβλίο. Καμία ιστορία. Μόνο άμεσες αποτυπώσεις συναισθημάτων.

    Ωστόσο, το πιο παράξενο χαρακτηριστικό του ορφανοτροφείου, ήταν ότι ήταν σαν οικοσύστημα μεσογειακού τύπου. Ανα τακτά χρονικά διαστήματα, ακολουθούταν μια περιοδική κίνηση όπου ήταν εξαιρετικά σημαντική. Ξαφνικά, δίχως προειδοποίηση, ο οίκος, θα έπιανε φωτιά και θα κατέστρεφε ολοσχαιρώς το κτήριο. Τα παιδιά έπρεπε να αντιδράσουνε ακαριαία. Δεν είχαν χρόνο για τίποτα, παρα μόνο για να πάρουνε μαζί τους, ελάχιστα πράγματα από την προηγούμενη ζωή τους και να φύγουν. Αυτά τα πράγματα θα ήταν ό,τι θα τους έμενε από την προηγούμενη ζωή τους. Όλα τα υπόλοιπα θα  εξαφανιζόντουσαν για πάντα κάτω από τις στάχτες. Θα έπρεπε λοιπόν, αυτά που θα έπαιρναν, να ήταν και τα πιο σημαντικά τους εφόδια ενώ, θα άφηναν πίσω να καούν, όλα όσα μπορεί να ήταν χρήσιμα αλλά γέμιζαν χώρο.

    Μετά τη φωτιά, μερικά, συνήθως γυρνούσαν για λίγο, να αναζητήσουν κάποιους νέους γονείς, ώστε να εξημερωθούν από την αγριότητα και την λυσαλέα ωμότητα ζωής στην οποία εκτέθηκαν. Άλλα όμως, επιζούσαν και επέμεναν να επιβιώνουν μοναχά τους. Χωρίς φορντιστές, χωρίς νέους γονείς. Χωρίς Μεγάλες Ιδέες να τους δείχνουν τον δρόμο. Ελκυόμενοι από τη ζωή, από όπου και αν προέρχεται. Μένοντας μόνο πιστοί απέναντι στους εαυτούς τους."

    Σαν αυτά τα παιδιά, ήθελα να χα γίνει όταν ήμουν παππούς.

No right to judge..

..what's not understood

Adolf Plays the Jazz - Tendency to Fall

 

Έχεις θάρρος Θησέα, μπράβο. Έχεις τσαγανό. Αλλά η μαγκιά είναι να μπαίνεις στον λαβύρινθο, δίχως τον μίτο. Να δίνεσαι στη ζωή, χωρίς καβάτζες. Να μπαίνεις για να αντιμετωπίσεις το βλέμμα του μινώταυρου και να μην έχεις σαν λύση να τρέξεις πίσω, στο γνώριμο παρελθόν, στην ασφαλή αγκαλιά της Αριάδνης.
Να μπαίνεις στον λαβύρινθο. Στον ξένο αυτό και άγνωστο λαβύρινθο. Να μπαίνεις, για να τον κατακτήσεις.

Να μπαίνεις, για να δαμάσεις τον μινώταυρο, και να γίνει σπίτι σου ο ανεξερεύνητος λαβύρινθος. Να μπαίνεις, για να γνωρίσεις σπιθαμή προς σπιθαμή τους απάτητους διαδρόμους του, και να γίνει κτήμα σου η κάθε στροφή. Σε κάθε γωνιά, σε κάθε ξέφωτο, να θες να αφήσεις αποκαΐδια της ψυχής σου. Να κοιμηθεί στα πόδια σου ο μινώταυρος και να δεις τον πρώτο ήλιο της μέρας από κάθε ανατολικό παράθυρο. Να μπεις για να γνωρίσεις εκεί, μια νέα Αριάδνη, διαφορετική (πως θα μπορούσε να ήταν αλλιώς;) την οποία θα αγαπήσεις όσο αγαπάς την ζωή.

Ώσπου κάποτε, αυτός ο λαβύρινθος να αρχίσει να μην σου φτάνει πιά, να μην σε κάνει να ξεχειλίζεις από λαχτάρα για να είσαι μαζί του. Η Αριάδνη, να μη φαντάζει πια ξεχωριστή. Και παρόλες τις τίμιες προσπάθειες να το αντιστρέψεις αυτό, να νικήσεις την φθορά του απάνθρωπου χρόνου, τελικά να μην φτάνει ποτέ την αρχική του πληρότητα.
Τότε Θησεά, τότε, να είσαι έτοιμος. Να είσαι έτοιμος μόλις το αισθανθείς αυτό, να τον αφήσεις τον λαβύρινθο. Να είσαι έτοιμος να φύγεις μακρυά, για να γνωρίσεις, έναν άλλο μεγαλύτερο, έναν πολυπλοκότερο, έναν πιο μυστήριο και απόμακρο λαβύρινθο...

Αποφατικός αντιμανιχαϊσμός

Radiohead - I Might Be Wrong

Gallon Drunk - Before The Fire

Sara has a nightmare. Είδε ότι μια σκιά βιάζει το αγέννητο παιδί της. Ξύπνησε γιατί δεν άντεξε την συνειδητοποίηση. Ίσως ήξερε ότι αυτή η σκιά, υπόβοσκε πάντα μέσα της, και ποτέ δεν έκανε κάτι για να την αποτρέψει. Ίσως κάποτε στο μέλλον, φτάσει η στιγμή που θα σκεφτεί, ότι αυτό που σκότωσε την αθωότητα του μικρού αγέννητου παιδιού της, ήταν η ίδια. Του έδωσε ζωή, αφού «αρχίζουμε να ζούμε όταν βλέπουμε ότι οι άλλοι γύρω μας ζούνε», και μετά την κομμάτιασε. Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Το είδωλο που άρχισε να βλέπει το παιδί της σάρα, θα ήταν προφανώς διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι. Και όταν το παιδί, συνειδητοποίησε ότι η ζωή της σάρα είναι πεπερασμένη, ότι η ζωή έχει όρια που σε παγιδεύουν, και πρέπει να ζήσουμε μέσα σε αυτά, τότε, η αθωότητα πέθανε.

Πορευόμαστε πια, γεμάτοι αίματα στα χέρια, και όσο σου κρατάω το χέρι σε κοιτάω στα μάτια. Και δεν πρέπει να νιώσουμε τύψεις. Γιατί αν αγαπάς, θα χαμογελάσεις στον δολοφόνο σου. Η ηθική δεν πρέπει να εγκλωβίζεται στις πράξεις, αλλά στο πως αυτές αφομοιώνονται. Οι πράξεις είναι πολύ-παραγοντικές. Το αν θα αδικήσεις, δεν οφείλεται στο ότι είσαι κακός, αλλά και στο ότι έτσι σε μάθαν, και στο ότι υπάρχει ανισότητα, και στο ότι τα γονίδια είναι επιθετικά, και στο ότι εκείνη τη στιγμή αυτός και αυτό το περιβάλλον, σου προκάλεσε το ερέθισμα. Το αν θα το μετανιώσεις όμως, ή το πως θα αντιληφθείς την πράξη σου, είναι, θέλω να πιστεύω, πολύ πιο υποκειμενικά καθοριζόμενο. Συνεπώς, οι πράξεις είναι ηθικά, πιο φθηνές από τις επιπτώσεις τους ή καλύτερα από τον τρόπο που βιώνεις τις επιπτώσεις τους.

«There is no right there is no wrong, there is just popular opinion» Έλεγε ο Βραδύς Πιτίδης, σε δώδεκα πιθήκους. Και είχε μια μεγάλη δόση αλήθειας. Ο Ζάκης Λακανόπουλος, συμπλήρωνε «Το μόνο πράγμα για το οποίο μπορεί να είναι κανείς ένοχος είναι το να έχει κάνει ένα βήμα πίσω ως προς την επιθυμία του»
Τοποθετώντας αυτές τις απόψεις στην παλέτα ενός σύγχρονου ηθικο-μορφοποιητή, βρίσκεις ότι η μετανεωτερική εποχή, πετυχαίνει μεγαλύτερη εσωστρέφεια, σε βαθμό ιλιγγιώδη, μεγαλύτερη από κάθε άλλη εποχή. Μια πετυχημένη αναλογία, θα ήταν η συνεχής τομή του ατόμου στη φυσική. Εκεί που ήξερες ότι δεν πάει άλλο, και μετά από χρόνια στρογγυλοκάθεσαι επιτέλους στο συμπέρασμά σου, ξαφνικά, μια νέα οπτική, σου δίνει δυνατότητα για νέα υποατομικά σωματίδια, μικρότερα, δίνει δυνατότητα για νέα, βαθύτερη εσωστρέφεια, και νέα προσωπική και customized ηθική. Και το μόνο που έχεις να κάνεις πια, είναι το να είσαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό σου, και τις αντιδράσεις του. Γιατί αν δεν κάνεις αυτό τουλάχιστον, τότε δεν έχεις κανένα όριο να σε αυτοπεριορίζει.

Αδιέξοδα φράκταλ σε παράξενους ελκυστές

Have A Nice Life - Waiting For Black Metal Records To Come In The Mail

14/2/14

Στο τρένο χωρίς ακουστικά να ακούω τον επαίτη, τον τελευταίο και αναγκαίο τροχό του τρένου και της οικονομίας που χωρίς αυτόν δεν μπορεί να κυλίσει γιατί είναι το καύσιμό του, τον καταναλώνει. Τον ακούω να λέει για τον κωσταντίνο, που είναι στο αγλαΐα και θέλει φάρμακα, και ψέλνει για την υγεία του, αλλά και για την υγεία όλου του κόσμου. "Μια μικρή βοήθεια ζητώ. Πρέπει να την κάνει την εγχείριση το παιδί μου. Στην ανάγκη σας πέφτω" με τόση πίστη, και τόση σιγουριά και συνάμα με τόση απογοήτευση, και τόσο πόνο και κούραση και είναι έτσι ακόμα και αν κρύβει μια ολάκερη ζωή ακολασίας πίσω από τα λόγια του. Η καμπάνα, είναι λίγο πιο αργή από της μεγάλης πέμπτης και έχει λόγια που ενημερώνουν για τις στάσεις μετά, αλλά ο ψαλμός είναι σχεδόν ίδιος. Αργόσυρτος, με μεγάλες παύσεις, με συγκεκριμένα μοτίβα στη φωνή. Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.

Ο άγιος βαλεντίνος, κάθε χρονιά πέφτει μεγάλη πέμπτη. Κρεμάς κάποιον μεγάλο Άλλο στον σταυρό, λόγω δικιάς σου αδυναμίας. Σου ψυθιρίζει αυτός ο βαλεντίνος ότι μια από τις σημαντικότερες αρετές είναι η διάκριση. Να διακρίνεις τον λυκόσχημο αμνό από τον αμνόσχημο λύκο. Να βλέπεις τον νυχτερινό ουρανό και να ξέρεις
-πότε είναι μια σφαίρα καλυμένη με σκούρο χαρτόνι άλλοτε μαύρο άλλοτε το χρώμα του έρωτα και άλλοτε γεμάτο τρύπες και σε ένα σημείο μια μεγάλη κυκλική μαχαιριά που αφήνει να απλωθεί όσο φως κρύβεται από πίσω, και
-πότε είναι κάτι απρόσιτα μακρινό, ένας απέραντος milky way που σαν ενηλικιωθεί θα κάνει έρωτα με την ανδρομέδα, και θα δώσουν νέους ήλιους και νέα αστέρια, και κάπου χωμένες είναι κάτι μαύρες τρύπες που ρουφάνε το σωματίδιο που μου μεταφέρει το πόσο όμορφη είσαι, κάποια αστέρια που μοιάζουν με αρκούδες, και άλλα αστέρια με σκορπιούς, και ίσως είναι αστέρια που μοιάζουν με τίγρεις αλλά ήταν τυχερά ή άτυχα τα ζωάκια αυτά, να μην κατοικούν κοντά στη γόνιμη ημισέλινο, ώστε να τα δει κάποιος κυριούλης με σανδάλια ένα βράδυ στον ουρανό.

Διάκριση να καταλαβαίνεις πότε πρέπει να κάνεις πίσω και πότε μπρος. Να ξέρεις την ηθική, και να την κατακτάς. Με όλη της την ελευθερία, με καμία καταπίεση και κανένα αυθαίρετο "έτσι πρέπει να είναι". Ξέρεις ότι επιθυμία, είναι η επιθυμία του μεγάλου Άλλου. Αλλά ποτέ δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις τι ποθεί ο μεγάλος Άλλος. Και ο μεγάλος Άλλος να είσαι εσύ ο ίδιος. Και δεν ξέρεις αν αυτό που κάνεις και ίσως το πληρώνεις θα σε ανταμείψει σαν να μπαίνεις στο ενεργό κέντρο του ενζύμου, και πότε η προσωρινή απόλαυση είναι μια έκλουση θερμότητας, που θα την χάσεις και θα σε φάει το κρύο και οι τύψεις γιατί δεν την θες πραγματικά, δεν είναι πραγματικά επιθυμία του άλλου.

Ακόμα και έτσι, σκεπτόμενος όλα αυτά, μετά από τόσο καιρό, αδυνατώ να λύσω την εξίσωση.
f(x)=ax+b. Για βρείτε, ποιά θα πρέπει να είναι η σταθερά; (με υποθετικό πρέπει).
Αρχικά η απάντηση είναι σαφώς το α, αλλά υπάρχει πάντα η αμφιβολία. Αν το α είναι αρνητικό τότε η f(x) θα πάρει τον κατήφορο, και η f'(x) θα είναι θαμμένη κάτω από τα ψιψίνια.
Και ποτέ δεν μπορείς να βγάλεις ένα συμπέρασμα, ίσως γιατί και τα μαθηματικά είναι αυθαίρετα, αν και καταφέρνουν να είναι πολύ λίγο συγκριτικά με άλλα.

Ενα αυτοκαταστροφικό φρακταλ αδιέξοδο, που βλέπεις τον τοίχο αλλά ποτέ δεν χτυπάς, και πάντα πλησιάζεις κάπου, σε έναν "παράξενο ελκυστή" ή σε ένα strange atractor, αλλά ταυτόχρονα, πουθενά δεν βγάζει, και όσο παραδίνεσαι στην ορμή της φράκταλ τσουλίθρας τόσο δεν ξέρεις πως μπορείς να ξεφύγεις και όσο δεν βλέπεις τον τοίχο τόσο απολαμβάνεις την πτώση, αλλά όταν τον βλέπεις πανικοβάλεσαι και χάνεις τον κόσμο και το κεφάλι σου γίνεται κιμάς πριν προλάβεις να χτυπήσεις.

Αλλά πάντα μετά την πτώση, φτάνεις στην εξύπτωση. Και μετά από λίγο ή πολύ, είσαι καλά. Αυτό το ξέρω. Πάντα έρχεται η εξύπτωση, αρκεί να σαι ειλικρινής με τον εαυτό σου δηλαδή να μην εξυψώσεις το εγώ σου αρκετά ώστε να μην μπορεί να πέσει ξανά. Το ξέρω. Είναι ένα κομμάτι μιας γραμμικής χρονικά ιστορίας, η οποία επαναλαβάνεται για πάντα μέσα στις ζωές μας.
Το ξέρω καλά.
Δεν ξέρω μόνο το πως θα φτάσουμε σε αυτό, και επίσης, δε μπορώ να δω το αν εκεί, όταν θα είμαστε καλά, αν θα είμαστε μαζί.

Σπουδή στις καθολικές απαγορεύσεις

Kylesa - Unspoken

σήμερα έκοψα το κάπνισμα. για 12 μέρες λένε. γιατί λένε κατάλαβα ότι είναι περισσότερο συνήθεια παρά απόλαυση. όταν όμως το πρωτοπροσπάθησα, δε γινόταν να το κάνω γιατί μου έβγαινε ασυναίσθητα να τραβήξω τα χαρτιά και τα φιλτράκια, λένε. έτσι θυμήθηκα τα λόγια σου τα όμορφα αυτά που αρωματίζουν τον κόσμο κόκκινο και πιτσιλάνε τσαπατσούλικα ζωή από εδώ και από εκεί και πέφτουνε στα ρούχα μου και τρυπώνουν στα σκεπάσματά μου. ο καπνός μου όμως τα φοβίζει αυτά τα λόγια και κρύβονται μέσα στα ρούχα βαθιά, ακόμα και όταν ο καπνός τα κυνηγά και φτιάχνει ένα στρώμα πάνω από τις μπλούζες και τα παντελόνια, αυτά χώνονται ακόμα πιο βαθιά. και όταν είναι καιρό κρυμμένα τα λόγια σου, δεν ζούνε όμορφα. έτσι το έκανα λοιπόν, ώστε όταν ασυναίσθητα πάω να τραβήξω τα χαρτιά και τα φίλτρα που λένε, να τραβάω μια λέξη σου και να μην θέλω τίποτα άλλο πχια.
μάλλον για αυτό λοιπόν το λένε. το να κόβεις το κάπνισμα, αυξάνει την μακροζωία λένε. ακριβώς. παρατείνει την ζωή, όταν αυτή καταπολεμάται από παντού. όταν τα λόγια σου τα ανείπωτα, τραβιούνται πίσω από ψηλά κτήρια και δεν τα φτάνω με τίποτα πια.