20141228

Tear-minded

Timber Timbre - Curtains?!

Ambarchi / O'Malley / Dunn - Temporal, Eponymous


κλείνεις τα μάτια νοητά, και ανοίγεις το μυαλό σου. αφήνεσαι να σε ρουφήξουν οι σκέψεις σου, παρόλο που οι άλλοι σε βλέπουν να κοιτάς και να κάνεις πράγματα μπροστά τους.
οι σκέψεις είναι ό,τι πιο πραγματικό έχεις αυτή τη στιγμή. νιώθεις να αφήνεις πίσω την κοινή πραγματικότητα σαν κάτι λειψό, σαν κάτι ανολοκλήρωτο, σαν κάτι less than life.
μεγαλώνεις στις σκέψεις σου. στη δικιά σου πραγματικότητα που ναι μεν είναι γέννημα θρέμα της δικιάς τους, αλλά έχει απογαλακτιστεί. δεν είναι πια εξαρτημένη από αυτήν/αυτούς.
αποξένωση.απομόνωση. η πραγματικότητά τους όμως είναι ίδια.
πρέπει να βρεις το Άλλον. το καινούργιο. δε γίνεται να μην υπάρχει. και ξέρεις πως στην πραγματικότητά τους δε θα το βρεις.
πάντα το έβρισκες. και πάντα ήτανε πιο δυνατό και πιο μεγάλο από το προηγούμενο Άλλον.
και έφτασε κάποια στιγμή να πιάνει όχι ένα μέρος της καθημερινότητάς σου, όχι ένα τμήμα της κοσμοθεωρίας σου, αλλά ολόκληρη την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνεσαι.
και το πιστεύεις πως υπάρχει κάτι παραπάνω. κάτι που δεν έχεις βρει ακόμα. και ψάχνεις σαν οδυσσέας να το βρεις για χρόνια.
το ξέρεις ότι υπάρχει γιατί έχεις δει ανακλάσεις του από ένα παράλληλο σύμπαν όπου εκεί υπάρχει. η μουσική δρα ως σκουλικότρυπα, και σε μεταφέρει εκεί.
όμως θες να το βιώσεις σε αυτό το σύμπαν. σε αυτή την πραγματικότητα. όχι ως ανάκλαση αλλά ως ύλη. να συγκρουστείς μαζί του, για να συσσωματωθείτε μαζί.
να σου προσδώσει νέα πνοή, νέα ροπή, νέα δυναμική.
όσο περνά ο καιρός όμως, φοβάσαι. η αναζήτηση της ελευθερίας που σου προσδίδει η γνώση του διαφορετικού, ίσως έχει αρχίσει και γίνεται εμμονική.
η αποξένωση από την πραγματικότητά τους, σε κάνει να δυσκολεύεσαι να διατηρήσεις την επαφή που απαιτείται για την συμβατική ζωή.
χτυπάς την χορδή άλλοτε μαλακά και άλλοτε δυνατά, και ψάχνεις στον ήχο της, την ανάκλαση που θα σε ξεδιψάσει.
και ξαφνικά συνειδητοποιείς/βιώνεις τον χτύπο της χορδής σαν να ξύνεις μια πληγή, όπου ταυτόχρονα σε ερεθίζει. σαν να ξύνεις το πιο ερεθιστικό σημέιο των οργάνων σου, όπου από απλό χάδι, εξελίσεται σε λυσσαλέες νυχιές.
και σαν ανοίξει η πληγή θα ανοίξει μια δίοδος και ο εσωτερικός κόσμος θα αποκοπεί από την πραγματικότητα.
και το νιώθεις σαν κάτι που δεν θες αλλά σε ελκύει. σε τρομάζει, και ο τρόμος γίνεται τροφή.
νιώθεις πως άμα όλα αυτά τελειώσουν, θα έρθει ηρεμία. και έχεις κάνει πόλεμο απέναντι στην ηρεμία.
δε μπορεί να σου δώσει τίποτε καινούργιο. η ηρεμία είναι κενό. είναι έλλειψη κίνησης. θέλεις να βρεις το Άλλον και να σε μεταφέρει αλλού. δε μπορείς να επιστρέψεις πίσω.
το σπίτι σου πρέπει να είναι το Ξένο. και για αυτό ο πόλεμος ξέρεις ότι δε μπορεί να λυθεί με ανακωχή. θα πάει μέχρι τη τελική νίκη.
και η ρήξη των τελευταίων οχυρών της πραγματικότητάς τους, αυτή, θα είναι η τελική νίκη.
γιατί αν χάσεις αυτόν τον πόλεμο, σημαίνει πως θα έχεις συμβιβαστεί στην στενή πραγματικότητά τους. θα συμβιβαστείς απέναντι στην ελπίδα. απέναντι στη φαντασία και στο όνειρο.
όπως έλεγε ένας δικός τους πια:

I still see things that are not here. I just choose not to acknowledge them. Like a diet of the mind, I just choose not to indulge certain appetites;
like my appetite for patterns; perhaps my appetite to imagine and to dream. 

......
και προσπαθείς να ζυγίσεις τις σκέψεις σου. και δε μπορείς να δράσεις άμεσα. και η αμηχανία δίνει τροφή στον φαύλο κύκλο. και όσο πιο βαθιά εισχωρείς στην μαύρη τρύπα της αποκομμένης πραγματικότητάς σου, τόσο πιο πολύ δυσκολεύεσαι να αντιδράσεις. και ξέρεις πως αυτό σε οδηγεί
σε σπασμένα φρένα.
στο σχισμένη λογική.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου