we are the fire

Lolek - Ψεύτικος ντουνιάς

και ξαφνικά ανοίγεις τα μάτια
και κοιτάς μπροστά
και βλέπεις μια κατηφόρα
και συνειδητοποιείς πως περπατάς
όχι. συνειδητοποιείς πως τρέχεις
και δε μπορείς να ελέγξεις την ταχύτητα, ούτε και την πορεία σου
και προσπαθείς να ανασυγκροτηθείς
μα φαίνεται ακατόρθωτο
και ελπίζεις πως η κατηφόρα θα σταματήσει να είναι κατηφόρα, αλλά δεν γίνεται ποτέ

και μετά κοιτάς
μόνο κοιτάς
κοιτάς τον κόσμο γύρω σου και προσπαθείς να καταλάβεις τι συμβαίνει
κοιτάζεις τα μάτια των πέραστικών και προσπαθείς να καταλάβεις τι λέξεις είναι γραμμένες
αλλά συνειδητοποιείς πως όλοι έχουν διαφορετικής γλώσσας γράμματα
και δυσκολεύεσαι πολύ να καταλαβαίνεις τι θέλουν να πούνε
σε άλλους λιγότερο, σε άλλους περισσότερο
και μετά συναντάς αυτά τα μάτια με τα πανέμορφα φρίδια
και βλέπεις τα γράμματα που σου αρέσουνε πάρα πολύ
και πασχίζεις να καταλάβεις τις λέξεις
μα είναι γράμματα άγνωστα, δεν μοιάζουν με κανένα
και βλέπεις το στόμα να διαβάζει τα γράμματα, και προσπαθείς να καταλάβεις
και βλέπεις τα χέρια να σου πετάνε ένα βιβλίο
και βλέπεις το βιβλίο να λέει για τηλεφωνήματα
και καταλαβαίνεις πως το βιβλίο είναι λεξικό
και τότε αρχίζουν να βγάζουν νόημα οι λέξεις
και βλέπεις έναν παραμυθένιο κόσμο να αποκαλύπτεται σαν να έπεσε ένα αιώνιο μαύρο παραπέτασμα
σαν να έπρεπε να ακουστούν οι μαγικές 10 λέξεις και να ανοίξει το σουσάμι
και βλέπεις τα πόδια να περπατάνε απολύτως φυσικά
και βλέπεις μετά και τα δικά σου πόδια να αποκτούν ρυθμό
και ξαφνικά να συντονίζεις τα βήματα σαν να επανέρχεσαι μετά τον λάθος βηματισμό σε παρέλαση
και να νιώθεις ο ίδιος η φωτιά που αναζητούσες να σε ζεστάνει
και ακούς την ανάσα του θεού και να δίνει αυτή τον ρυθμό
και να καταλαβαίνεις πως πρέπει να προσπαθήσεις ακόμα για να αποκτήσεις έλεγχο και ορατότητα και συναίσθηση
αλλά ο συντονισμός με την πραγματικότητα είναι η πιο δύσκολη δουλειά
και μετά βλέπεις ότι είναι όλοι φωτιά
κανένα σώμα
μόνο φωτιές αναμένες, να ακολουθούνε την κατηφόρα τούτη
και οι φωτιές να μοιράζονται και να χωρίζονται
και άλλοτε να σβήνουν και άλλοτε να ανάβουν και να ξανασβήνουν και να ξαναανάβουν εσαεί
και μετά βλέπεις τα μάτια αυτά τα όμορφα
με την γήινη ηρεμία τους και την απέθαντη παιδικότητα να σου βάζουν εσένα φωτιά