Sun of Nothing - Diablo
ανοίγω τα μάτια. αφού τα ανοίξω, συνειδητοποιώ πως δεν έχει σημασία γιατί γύρω είναι σκοτάδι. είμαι στο δωμάτιό μου. ξαπλωμένος στον καναπέ που είχα για κρεβάτι γιατί δεν είχαμε άλλο. είναι νύχτα. αρχίζω και φοβάμαι. είμαι 7 χρονών. σκέφτομαι την μαμά μου. θέλω να πάω να την βρω. σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς την πόρτα. σκέφτομαι πως θα φαίνομαι σαν να υπνοβατώ. έχω αυτοπεπείθηση πως θα τα καταφέρω. πάντοτε μου αρέσαν οι εξερευνήσεις. ψιλαφώ κάτι που μοιάζει με τοίχο. μετά, δίπλα, κάτι που μοιάζει με ξύλο. το σπρώχνω. όμως απροσδόκητα νιώθω να γυρνάει πίσω. σαν να βρίσκεται κάποιος πίσω από την πόρτα. γύρω παραμένει πίσσα σκοτάδι. βάζω περισσότερη δύναμη, και πάλι όμως η αντίσταση είναι εκεί. αρχίζω και κλαίω γοερά. σύντομα, κουνάω το κεφάλι μου και σκέφτομαι, τι μπορεί να έχει συμβεί. αν ήταν κάποιος αδερφός ή η αδερφή, θα είχε σταματήσει. κάτι κάνω λάθος. κάνω πέρα.
και νιώθω τόσο χαζός όταν συνειδητοποιώ. δε βρήκα το χερούλι. δεν ήμουν στην πόρτα. τα μαξιλάρια της πλάτης του καναπέ που το βράδυ γινόταν κρεβάτι, τα έβαζαν οι γονείς στη μια γωνία του δωματίου. δίπλα τους, είχαν ακουμπήσει ένα ξύλο μεγάλο από τραπέζι. αυτό υπέθεσα πως ήταν πόρτα. η αντίσταση υπήρχε γιατί τα μαξιλάρια ήταν τοποθετημένα έτσι ώστε η βάση τους να πιέζεται από την δύναμή μου, και έτσι με πετάγαν πίσω. προσανατολίστηκα. πήγα στην πόρτα. άνοιξα και είδα φως. όλα καλά. γύρισα πίσω. όλα καλά.
στην τριπλάσια ηλικία. ανοίγω τα μάτια. βλέπω γύρω αλλά δε βλέπω κάτι που δεν έβλεπα. είναι σαν να τα έχω κλειστά. μαύρο. κατευθύνομαι στον χώρο και στον χρόνο. αυτή τη φορά δεν στοχεύω στο να βρω την μαμά μου. δεν υπάρχει πια σαν οδηγός, παρά μόνο σαν υλικός άνθρωπος. ξέρω ότι είμαι μόνος. όμως, κατευθύνομαι εκεί που ήξερα πως υπάρχει φως. πάλι βρίσκω κάτι που να μοιάζει με πόρτα. σπρώχνω. η μαυρίλα δεν αντικαθιστάται από φως. αντίθετα, εκεί που ήλπιζα να βρω φως, βλέπω πια απώθηση. με απωθεί. πορεύομαι με την ανάμνηση της θέσης του οικείου. με την ανάμνηση της θέσης της ασφάλειας. αλλά
δεν έχεις ενηλικιωθεί. δεν μπορείς να δεις τον εαυτό σου. δεν ξέρεις τι επιθυμείς και αν επιθυμείς. είσαι οι ασυνείδητοι στόχοι σου. είσαι οι σιωπές που κράτησες με δόντια και με νύχια τις λέξεις μέσα σου, να μην αναπνεύσουν γιατί -τι άλλο- φοβόσουν να εκτεθείς. βάζεις δύναμη για να βρεις φως. χαμένος χρόνος. κενή δόκιμη γλώσσα, κενές συζητήσεις υψηλού επιπέδου, κενές αναζητήσεις. αμα δε συνοδεύονται από βίωμα, οι αναζητήσεις είναι ανέξοδες, ακούσιες και ανούσιες. η επιστήμη είναι η δοξασία του μοιραίου.
άμυνες απέναντι στο νέο. η κριτική είναι στην ουσία αυτοπροβολή. ισχυροποιείς το εγώ σου, θέτοντας τα κουσούρια σου σε άλλους και αναγνώζοντάς τα ως υπερβολικά. είμαστε μόνοι ενάντια στον καλύτερό μας εαυτό και η ανακωχή δεν είναι ποτέ δυνατή.
η αυτοκρατορία του μικρότερου κακού είναι η ουτοπία μας. η υπέρβασή μας πρέπει να είναι παραβατική αλλιώς θα είχε προβλεφθεί η κατάπνιξή της.
εθνική υπερηφάνια/ελεύθερη αγορά. ανάπτυξη/κατάψυξη. επενδύσεις/καταδύσεις. σύνταξη/σύντηξη. καπιταλισμός/κρεατομηχανή.
ανθρώπινο γένος/τραγωδία.
δυσοσμία.
η επιστήμη απέτυχε να βρει νόημα. και καταδίκασε κάθε άλλο τρόπο αναζήτησης νοήματος. ο άνθρωπος γίνεται γρανάζι στους κανόνες της γης. ο θεός πέθανε λένε. αλλά άλλαξε πρόσωπο. και μορφή. αδύνατο να συλλάβω την ενηλικίωση του ανθρώπου.
τα υγρά του εγκεφάλου μου, μου πέφτουν από τα χέρια. δίχως δοχείο, η σκέψη χάνει τη ροή. η έλλειψη στερεής γης του μετανεωτερισμού γκρεμίζει κάθε απόπειρα χτισίματος.
μόνο καταφύγιο ο γλυκός πόνος. πόνος γλυκός σημαίνει τυφλή και ανιδιοτελής αγάπη. μόνο αυτή μπορεί πια να παραβεί τον ολοκληρωτισμό.
αναζητώ λοιπόν νέες πτώσεις, για να φέρουν την εξύπτωση. το σώμα αυτό όμως, είναι δειλό και φτιάχνει άμυνες. πρέπει λοιπόν η υπέρβαση να είναι παραβατική. το είπαμε. το σύστημα μαθαίνει πιο γρήγορα από ό,τι μαθαίνεται.
αλλά θα νικήσουμε. θα νικήσουμε γιατί δε γίνεται να υπάρχει νόημα αλλιώς.
14
