sudo make -input momment* -output time

Silent Servant - The Strange Attractor

Ο πρώτος άνθρωπος του πολιτισμού, ο πρώτος στοχαστής στην ανθρώπινη ιστορία, έκανε μια θεμελιώδη παρανόηση. Μια παρανόηση που μεταβιβάστηκε στους απογόνους. Μια παρανόηση που πέρασε στο συλλογικό συνειδητό. Και έγινε κοινή αλήθεια. Έγινε σημείο εκκίνησης για τους υπόλοιπους στοχαστές της γης.

Θεώρησε, ότι η ζωή έχει χρόνο. Ότι η ύπαρξή μας, έχει ένα σημείο εκκίνησης, και ένα σημείο λήξης, και το ενδιάμεσο, είναι συνεχές. Κάθε τι που ζούμε, είναι ένα υποσύνολο του συνολικού χρόνου ζωής μας. Η Δανάη, από τις 19:30:33 μέχρι τις 19:41:15, έτρωγε. Ο Δημήτρης, από τις 23:02:46, μέχρι τις 23:34:39, έπαιζε κιθάρα. Η Βαρβάρα, από τις 16:51:57, μέχρι τις 17:41:03, διάβαζε. Ο Μιχάλης, από τις 02:24:25 μέχρι τις 02:24:58, βρισκόταν σε οργασμό. Η Νίκη, από τις 15/3 20:23:33, μέχρι τις 6/8 09:24:31, ήταν ερωτευμένη. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος όμως, δεν δύναται να συλλάβει την έννοια του χρόνου. Ο άνθρωπος είναι γεννημένος δίχως την πλήρη αντίληψη του τι σημαίνει χρόνος.
Και αυτό, συμβαίνει γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει.

Όλα όσα ζούμε είναι μόνο στιγμές. Και ανάμεσά τους, μεσολαβεί το άπειρο, το χάος.

Ο χρόνος είναι ένα τεχνητό κατασκεύασμα, για να μπορούν οι ανθρώπινες κοινωνίες να λειτουργούν πιο αποτελεσματικά. Είναι οι εκατομμύρια στιγμές που λάμπουν σε μια σειρά, μέσα σε ένα κατασκότεινο χάος δίνοντας την ψευδαίσθηση της γραμμής. Ωστόσο η γραμμή είναι εστιγμένη. Είναι οι ψηφίδες ζωής που περιβάλονται από θάνατο. Και η κάθε στιγμή, δεν είναι ισοδύναμη με την άλλη. Υπάρχουν σκάρτες και επίχρυσες. Όπως της Βαρβάρας, και της Νίκης αντίστοιχα.


Η στιγμή μπορεί να διαρκεί δευτερόλεπτα, μπορεί να διαρκεί και χρόνια. Συγκεκριμένα γεγονότα, ορίζουν την αρχή και το τέλος. Η πυκνότητα των περιεχομένων της, δεν έχει να κάνει τίποτα με τον διαθέσιμο χρόνο, αλλά με την ποσότητα της ζωογόνους ουσίας που θα περιλούζει τη κάθε στιγμή.


Και μπορεί η πεπείθηση ότι ο χρόνος βιώνεται ως συνέχεια να φαίνεται να λειτουργεί, ωστόσο είναι ασύμβατη με την άχρονη φύση του ανθρώπου. Και αυτό αφού ο κόσμος υπάρχει, όσο οι στιγμές βιώνονται. 

Dreamshot

Eraldo Bernocchi & Blackfilm - Dark area of the night sky  

......-ας το πίσω τζάμι και βλέπεις ανήσυχος το αυτοκίνητο να αφήνει το δρόμο μακριά με μεγάλη ταχύτητα, κάτι που δε φαίνεται να πτοεί τους υπόλοιπους...

...αρχίζεις να νιώθεις το τραύμα από την πτώση στην άσφαλτο και ακούς την μηχανή του αυτοκινήτου που ακόμα επιταχύνει, αλλά δε σου φτάνει για να σηκωθείς, και ξαπλώνεις πάλι κάτω..

..μόλις σηκώνεσαι βλέπεις ότι είσαι στην πανεπιστημίου. γύρω όλα είναι σκοτεινά και ήσυχα. το φως του φεγγαριού είναι το μόνο που φωτίζει και ο αέρας το μόνο που ακούγεται. περπατάς ως το σύνταγμα. πουθενά φως από λάμπα. πουθενά ψυχή ανθρώπου. αυτή η πόλη είναι άγνωστη στο σκοτάδι. αργότερα συνειδητοποιείς πως δεν κοίταξες αν κάποιο μαγαζί ήταν ανοιχτό. δε σε ενδιέφερε. ήθελες να δεις την πόλη στο σκοτάδι.

γυρνάς στα στενά. πηγαίνεις προς την κοραή. όμως απολαμβάνεις παράφορα την πανεπιστημίου άδεια από ανθρώπος, αυτοκίνητα και κυρίως φως.

δυσκολεύεσαι να φύγεις προς εξάρχεια που είναι ο συνηθισμένος προορισμός.

αργότερα καταλαβαίνεις πως όλες αυτές τις σκέψεις δεν τις συνειδητοποιείς, και απλά απολαμβάνεις το σκοτάδι.

όπως συνηθίζεις, θα κλείσεις τα μάτια για να απολαύσεις καλύτερα την θέα. απολαμβάνεις τη θέα σκεπτόμενος το τι θα μπορούσε να υπάρχει εκεί.
ο δρόμος είναι μαύρος, και το κιτρινοπράσινο φίλτρο που υπάρχει συνήθως, έχει αντικατασταθεί από ένα πολύ λεπτό λευκό μπλέ φως που προσδίδει το φεγγάρι. δεν βλέπεις τα μαγαζιά, παρά μόνο στο κέντρο του δρόμου, όπου φτάνει η ακτίνα του φεγγαριού. πηγαίνεις στην πλατεία των προπυλαίων, στο συντριβάνι που έχει ποτίσει από επαναστατικό αγώνα, και ξαπλώνεις, και απολαμβάνεις το σκοτάδι.

όντας ξαπλωμένος όμως, ακούς έναν θόρυβο, μη φυσικό. μάλλον ανθρώπινο. υποπτεύεσαι ότι ακούγεται από την νομική. σηκώνεσαι και πλησιάζεις. όσο φτάνεις όμως καταλαβαίνεις ότι μαλλον έκανες λάθος, και η πηγή ήταν από την σταδίου. ναι ηταν απο την σταδιου. εισαι σιγουρος. ακούς καλύτερα και καταλαβαίνεις ότι είναι το life without dead time των horse lords, παιγμένο ζωντανά. προχωρόντας βλέπεις ένα γκράφιτι που λέει "η μόνη πραγματικότητα είναι αυτή των επιθυμιών μας". φτάνεις όμως στη σταδίου, και συνειδητοποιεις οτι παίζεται από τα εξαρχεια. αναρωτιεσαι πως γινεται αυτο, και κατευθύνεσαι προς τα εκεί. τα ντραμς έχουνε πιάσει ένα ξέφρενο ρυθμό, και δεν μπορείς να καταλάβεις αν παίζει ένας άνθρωπος ή πολλοί. μπορει ενα ατομο να παιξει τοσο περιπλοκους ρυθμους; μπορει ενας ανθρωπος να καταφερνει να διατηρει πνευματικη ισορροπια μεσα σε τοση ετερογενεια; πως γινεται να καταφερνει να σκεφτεται το τι θα παιζει στο ταμπουρο και την μποτα και παραλληλα να παιζει ενα αρκετα δυσκολο ρυθμο στο cowbell και να το κάνει ευχάριστα. περνώντας από την ακαδημίας, σκεφτεσαι μηπως η αποδομηση του ανθρωπου στα συστατικα του, καταστρεφει κατι. μηπως το ολον λειτουργει πλήρως, μονο οταν βρισκονται ολα τα κομματια μαζι. ετσι δεν μπορεις ποτε να εχεις πληρη γνωση της καταστασης. δεν μπορεις να διακρινεις την καθε οπτικη υποκειμενικα ωστε το συνολο τους να δινει την αντικειμενικοτητα. η αντικειμενικότητα καταστρέφει την υποκειμενικότητα του αντικειμένου και την ύπαρξή του ανεξάρτητα από άλλα υποκείμενα, άρα και το ίδιο το άτομο-αντικείμενο όπως υφίσταντο τότε.

όσο περπατάς όμως, έρχεται γρήγορα από πίσω δεξιά σου ένα πρόσωπο, όπου σου βάζει στα χέρια κάτι, και πριν προλάβεις να καταλάβεις τι, έχει απομακρυνθεί με γοργό και ευρύ βήμα. τα ντραμς σταματάνε και ξαφνικά υπάρχουν παράσιτα. και αν δεν σταμάτησαν περιμένεις να σταματήσουν, και να επανέλθει ο προηγούμενος ήχος. αφού δεις πως ο άνθρωπος έφυγε, συνειδητοποιείς ότι κρατάς ένα παιδί. το παιδί είναι στην ηλικία των 6-7 χρονών, σχετικά μεγάλο για να το κρατάς αγκαλιά. παρόλα αυτά καθεται πολύ ήρεμο, και φαίνεται να του αρέσει η θέση του. “μην ανησυχείς" σου λέει. “ήρθε η ώρα να με αφήσεις και να φύγεις μονάχος. ήρθε ο καιρός που μπορείς να τα καταφέρεις. εσύ είσαι εδώ, και η ζωή είναι επίσης εδώ. ήρθε ο καιρός να πεις απεταξάμην” σου λέει και το κοιτάς απορρημένος. αργότερα θα παρατηρήσεις καλύτερα και θα προσέξεις ότι το μωρό που κρατάς, έχει το πρόσωπό σου. το αφήνεις υπνωτισμένος κάτω στο γρασίδι, και νιώθεις ότι ο κόσμος γεννιέται. δρασκελίζεις με αποφασιστικότητα, και το κάθε βήμα ξέρεις τι νόημα έχει. μεγάλα βήματα όπου νιώθεις πως πλέεις. το δεξί πόδι δίνει ώθηση ευθεία και αριστερά ώστε το αριστερό να πατήσει με φόρα και να δώσει ώθηση να αποφύγεις την κολώνα. τότε σκέφτεσαι ότι ο μικρός ήσουν εσύ. αυτός σου έδωσε την ώθηση που έχεις τώρα.

σου είπε πως ήρθε ο καιρός να απεγγλωβιστείς. πως ήρθε ο καιρός να αφήσεις την ζωή να κυλίσει στα χέρια σου, και ας χυθεί λίγο δεν πειράζει. φτάνει που είναι στα χέρια σου και μπορεις να την κανεις ο,πως θες.

σου είπε πως η ζωή δεν είναι παρένθεση, αλλά η ουσία, το κείμενο ανάμεσα στις παρενθέσεις.

Styro

Suffocate for fuck shake - We are driving through darkness

βοηθάτε χωριανοί, μου στειρώνουν τη ζωή.
αυτοί οι παντοτινοί εχθροί, μου πήραν από τα χέρια μου τη δυνατότητα να ετεροκαθορίζομαι και να ορίζω καταφατικά τη ζωή και την αλήθεια μου. αυτοί, μου επέβαλαν να ζω αποφατικά λέγοντας μόνο το τι δεν είμαι.
βοηθάτε αδέρφια και αδερφές μου.
κατέρρίψαν τα τοίχη για να χτίσουν ποτάμια ανάμεσά μας, και το σκαρφάλωμα είναι πιο αποδοτικό από το κολύμπι καθώς εξυψώνεσαι με την επικοινωνία και δεν χρειάζεται να σωριαστείς και να λερωθείς από την πραγματικότητα του άλλου.
βοηθάτε ανθρώπια,
θέλουν να μου πάρουνε την τάση για αλλαγή. και εγώ αυτό δεν πρόκειται να ταλλάξω.
βοηθάτε συντρόφια,
γιατί θα τους νικήσουμε και θα ξελαρυγγιάσουμε κάθε ρίζα του κακού.

βοηθάτε, μα ξέρω πως αν το προσπαθήστε θα σας απωθήσω γιατί ξέρω τι κάνω. βοηθάτε αλλά μη με συμβουλέψτε γιατί έγω το δικό μου κόσμο τον ξέρω καλύτερα. βοηθάτε μα μη μου περάστε τις αλήθειες σας. βοηθάτε, μα μη με αγγίξετε.

έτσι αδέρφια μας μασουλά την ψυχή αυτός ο μεταμοντερνισμός τους.

επιστύχη

Sun of Nothing - Diablo

ανοίγω τα μάτια. αφού τα ανοίξω, συνειδητοποιώ πως δεν έχει σημασία γιατί γύρω είναι σκοτάδι. είμαι στο δωμάτιό μου. ξαπλωμένος στον καναπέ που είχα για κρεβάτι γιατί δεν είχαμε άλλο. είναι νύχτα. αρχίζω και φοβάμαι. είμαι 7 χρονών. σκέφτομαι την μαμά μου. θέλω να πάω να την βρω. σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς την πόρτα. σκέφτομαι πως θα φαίνομαι σαν να υπνοβατώ. έχω αυτοπεπείθηση πως θα τα καταφέρω. πάντοτε μου αρέσαν οι εξερευνήσεις. ψιλαφώ κάτι που μοιάζει με τοίχο. μετά, δίπλα, κάτι που μοιάζει με ξύλο. το σπρώχνω. όμως απροσδόκητα νιώθω να γυρνάει πίσω. σαν να βρίσκεται κάποιος πίσω από την πόρτα. γύρω παραμένει πίσσα σκοτάδι. βάζω περισσότερη δύναμη, και πάλι όμως η αντίσταση είναι εκεί. αρχίζω και κλαίω γοερά. σύντομα, κουνάω το κεφάλι μου και σκέφτομαι, τι μπορεί να έχει συμβεί. αν ήταν κάποιος αδερφός ή η αδερφή, θα είχε σταματήσει. κάτι κάνω λάθος. κάνω πέρα.
και νιώθω τόσο χαζός όταν συνειδητοποιώ. δε βρήκα το χερούλι. δεν ήμουν στην πόρτα. τα μαξιλάρια της πλάτης του καναπέ που το βράδυ γινόταν κρεβάτι, τα έβαζαν οι γονείς στη μια γωνία του δωματίου. δίπλα τους, είχαν ακουμπήσει ένα ξύλο μεγάλο από τραπέζι. αυτό υπέθεσα πως ήταν πόρτα. η αντίσταση υπήρχε γιατί τα μαξιλάρια ήταν τοποθετημένα έτσι ώστε η βάση τους να πιέζεται από την δύναμή μου, και έτσι με πετάγαν πίσω. προσανατολίστηκα. πήγα στην πόρτα. άνοιξα και είδα φως. όλα καλά. γύρισα πίσω. όλα καλά.

στην τριπλάσια ηλικία. ανοίγω τα μάτια. βλέπω γύρω αλλά δε βλέπω κάτι που δεν έβλεπα. είναι σαν να τα έχω κλειστά. μαύρο. κατευθύνομαι στον χώρο και στον χρόνο. αυτή τη φορά δεν στοχεύω στο να βρω την μαμά μου. δεν υπάρχει πια σαν οδηγός, παρά μόνο σαν υλικός άνθρωπος. ξέρω ότι είμαι μόνος. όμως, κατευθύνομαι εκεί που ήξερα πως υπάρχει φως. πάλι βρίσκω κάτι που να μοιάζει με πόρτα. σπρώχνω. η μαυρίλα δεν αντικαθιστάται από φως. αντίθετα, εκεί που ήλπιζα να βρω φως, βλέπω πια απώθηση. με απωθεί. πορεύομαι με την ανάμνηση της θέσης του οικείου. με την ανάμνηση της θέσης της ασφάλειας. αλλά
δεν έχεις ενηλικιωθεί. δεν μπορείς να δεις τον εαυτό σου. δεν ξέρεις τι επιθυμείς και αν επιθυμείς. είσαι οι ασυνείδητοι στόχοι σου. είσαι οι σιωπές που κράτησες με δόντια και με νύχια τις λέξεις μέσα σου, να μην αναπνεύσουν γιατί -τι άλλο- φοβόσουν να εκτεθείς. βάζεις δύναμη για να βρεις φως. χαμένος χρόνος. κενή δόκιμη γλώσσα, κενές συζητήσεις υψηλού επιπέδου, κενές αναζητήσεις. αμα δε συνοδεύονται από βίωμα, οι αναζητήσεις είναι ανέξοδες, ακούσιες και ανούσιες. η επιστήμη είναι η δοξασία του μοιραίου.
άμυνες απέναντι στο νέο. η κριτική είναι στην ουσία αυτοπροβολή. ισχυροποιείς το εγώ σου, θέτοντας τα κουσούρια σου σε άλλους και αναγνώζοντάς τα ως υπερβολικά. είμαστε μόνοι ενάντια στον καλύτερό μας εαυτό και η ανακωχή δεν είναι ποτέ δυνατή.
η αυτοκρατορία του μικρότερου κακού είναι η ουτοπία μας. η υπέρβασή μας πρέπει να είναι παραβατική αλλιώς θα είχε προβλεφθεί η κατάπνιξή της.
εθνική υπερηφάνια/ελεύθερη αγορά. ανάπτυξη/κατάψυξη. επενδύσεις/καταδύσεις. σύνταξη/σύντηξη. καπιταλισμός/κρεατομηχανή.

ανθρώπινο γένος/τραγωδία.
δυσοσμία.

η επιστήμη απέτυχε να βρει νόημα. και καταδίκασε κάθε άλλο τρόπο αναζήτησης νοήματος. ο άνθρωπος γίνεται γρανάζι στους κανόνες της γης. ο θεός πέθανε λένε. αλλά άλλαξε πρόσωπο. και μορφή. αδύνατο να συλλάβω την ενηλικίωση του ανθρώπου.

τα υγρά του εγκεφάλου μου, μου πέφτουν από τα χέρια. δίχως δοχείο, η σκέψη χάνει τη ροή. η έλλειψη στερεής γης του μετανεωτερισμού γκρεμίζει κάθε απόπειρα χτισίματος.
μόνο καταφύγιο ο γλυκός πόνος. πόνος γλυκός σημαίνει τυφλή και ανιδιοτελής αγάπη. μόνο αυτή μπορεί πια να παραβεί τον ολοκληρωτισμό.
αναζητώ λοιπόν νέες πτώσεις, για να φέρουν την εξύπτωση. το σώμα αυτό όμως, είναι δειλό και φτιάχνει άμυνες. πρέπει λοιπόν η υπέρβαση να είναι παραβατική. το είπαμε. το σύστημα μαθαίνει πιο γρήγορα από ό,τι μαθαίνεται.
αλλά θα νικήσουμε. θα νικήσουμε γιατί δε γίνεται να υπάρχει νόημα αλλιώς.
14

Λυμένες εξυπτώσεις

Apparat - PV

Με νίκησες. 

Αλλά δεν έχασε κανείς.

γιατί

you make us golden.

doG

μόλις άνοιξα τα μάτια και ένας κόσμος ξεχύθηκε μπροστά μου, είχα τη δύναμη να τον πιάσω ολόκληρο στα χέρια μου και να απομυζίσω ό,τι χρήσιμο και όμορφο ήθελα, το μέτωπό μου έσταζε ιδρώτα από την ένταση και οι μυες μου ήταν σφιγμένοι σαν να σήκωνα 400 κιλά με το ένα χέρι. άρχισα να τρέχω για να πιάσω ό,τι περισσότερο μπορούσα από αυτόν τον κόσμο, έπρεπε, έπρεπε να δω ό,τι υπάρχει. αν δεν ανακάλυπτα κάθε πτυχή θα είχα αποτύχει, δεν θα άξιζε να προσπαθήσω. το ότι υπήρχε καινούργιο και άγνωστο εκεί έξω ήταν αυτό που έκανε το αίμα να ρέει σαν ποτάμι στις φλέβες μου. έτρεξα προς την κατεύθυνση που μου φαινόταν πιο άγνωστη, και προσπαθούσα να κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά ακόμα και όταν έμπαιναν σκόνες από τον αέρα μέσα τους. τα δάκρυα δε με εμποδίζανε. το μυαλό μου κατέγραφε την κάθε πληροφορία που του έστελναν τα μάτια και τα αυτιά μου. νέοι κόσμοι ανοίγονταν κάθε 4 δευτερόλεπτα και η ζωή φαινόταν μια σταγόνα χρόνου μπροστά στις νέες αυτές ανακαλύψεις.
αλλά ξαφνικά ένιωσα ένα τράβηγμα στον λαιμό. μια αλυσίδα τον κράτησε σταθερό ενώ όλο μου το σώμα κινούταν με την μέγιστη δυνατή ταχύτητα. σηκώθηκα, αγνόησα τον πόνο, και γύρισα πίσω. είδα ένα λουρί δεμένο σε έναν πάσσαλο στο σημείο που ξεκίνησα. έχασα όλη μου τη δύναμη, ο κόσμος δε θα μπορούσε ποτέ να κατακτηθεί. ήθελα τα πάντα και τα ήθελα τώρα και ένιωθα πως δεν μπορούσα να αποκτήσω ποτέ τίποτα.
και γυρνώντας μπροστά αντί να αντικρίσω τον απέραντο ορίζοντα, είδα μια φιγούρα. και άρχισε να μου φωνάζει πως τίποτα δεν τελείωσε, και όλα μόλις τώρα ξεκινάνε. ο πεπερασμένος κόσμος δεν σημαίνει ότι τα όρια σε εμποδίζουν, αλλά ότι θα υπάρχουν πάντα όρια να ξεπεράσεις. και μου έριξε ένα χαστούκι που παραμόρφωσε το σαγόνι μου για πάντα. ούρλιαξε πως για να ξεπεράσω τα όρια πρέπει να μάθω τι είμαι και από τι είμαι φτιαγμένος, και τότε να καταστρώσω το σχέδιο ανατροπής των ορίων του κόσμου.
και τότε σηκώθηκα και γύρισα πάλι και άρχισα να αργοπατώ προς τα πίσω. τώρα πια, έβλεπα καλύτερα το τι υπήρχε γύρω.το κάθε πράγμα είχε πολλές ανακλάσεις, και μερικές φορές έπρεπε να επικεντωθώ για να δω το τι πραγματικά λέγανε. τότε γύρισα και φώναξα πως είμαι πάλι καταδικασμένος να μην μπορέσω ποτέ να ανακαλύψω τον κόσμο. και η φιγούρα γύρισε, μου άνοιξε μια τρύπα στο κεφάλι και μου έριξε μέσα όλα τα ροκανίδια από τα ξύλινα δημιουργήματα που είχαν φτιαχτεί ποτέ. μου είπε πως εκεί μέσα μπορώ να βρω μια αρχή ή μια άκρη του νήματος, γιατί αυτά τα ροκανίδια περιείχαν όλη την γνώση του κόσμου, και εγώ έπρεπε τώρα να κολυμπήσω μέσα της μέχρι να πεθάνω, ή αν νιώσω αδύναμος να φτιάξω ένα δικό μου νησί μέχρι να βρώ κουράγιο και δύναμη να κάνω πάλι βουτιά στο άγνωστο κενό για να βρώ μια άκρη ενός νήματος που να είναι αρκετό για εμένα. εγώ τότε δίστασα και κουράστηκα από την ιδέα πως πρέπει να κοπιάσω τόσο για να υπάρξει η πιθανότητα να ανακαλύψω κάτι καινούργιο.
η φιγούρα γύρισε και μου είπε πως οι αλυσίδες δεν φεύγουν με πείσμα, αλλά θέλει να επιστρατεύσεις το καλύτερο και πιο πονηρό σχέδιο που μπορείς για να τις σπάσεις. πρέπει να μάθεις καλά τον κόσμο που σε βάλανε για να μπορέσεις να βγεις από αυτόν και να ανακαλύψεις καλύτερους. ο πραγματικός ασυμβίβαστος δεν είναι αυτός που δεν κάνει πίσω, αλλά αυτός που δεν παύει να στοχεύει, και να ψάχνει τον αποτελεσματικότερο και τον πιο πανούργο τρόπο να καταφέρει τον σκοπό του...δίστασα.
τότε με έπιασε από τα μαλλιά και ούρλιαξε στο αυτί μου πως αμα διστάζω απέναντι στην πραγματικότητα τότε καλύτερα να επιστρέψω στον πάσσαλο και να κουρνιάσω με ασφάλεια εκεί για πάντα. όμως αν θέλω να ζήσω ελεύθερος θα πρέπει να ζήσω και να πεθάνω με όλη μου την δύναμη. αν θέλω να ζήσω ελεύθερος θα πρέπει να ζήσω και να πεθάνω με όλη μου την δύναμη. αν θέλω να ζήσω ελεύθερος θα πρέπει να ζήσω και να πεθάνω με όλη μου την δύναμη. αν θέλω να ζήσω θα ελεύθερος θα πρέπει να ζήσω και να πεθάνω με όλη μου την δύναμη. και μετά. εξαφανίστηκε.

Σπουδή στις ανθρώπινες αλχημείες

(ατσαλάκωτα διαμάντια και ματωμένος χαλκός)

Raime - Your Cast Will Tire

Το διαμάντι (αδάμας) διατηρεί δύο ενδιαφέρουσες ιδιότητες. Αφορούνε την σκληρότητα, και τη ευκολία θραύσης.
Ο αδάμας, εμφανίζει την μεγαλύτερη σκληρότητα από όλα τα μέταλλα, με βαθμό 10 στην κλίμακα Mohs. Αυτό σημαίνει, πως το διαμάντι, με όση δύναμη και να προσπαθήσεις να το χαράξεις, δεν πρόκειται να καταφέρεις να αλλοιώσεις την επιφάνειά του.
Από την άλλη, όπως όλα τα σκληρά υλικά, όταν προσκρούσουν σε μια σκληρή επιφάνεια, θα θραυστεί σε μικρότερα κομμάτια.

Οι ιδιότητες αυτές,εμφανίζονται και στους ανθρώπους.
Υπάρχουν άνθρωποι που εμφανίζονται ατσαλάκωτοι, μη επηρεαζόμενοι από όση πίεση τους ασκήσεις. Είναι αυτοί που είναι πάντα, με το χαμόγελο στα χείλη. Είναι αυτοί που είναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Είναι αυτοί που αναβλύζουν ηρεμία και γαλήνη, όταν όμως αυτά πηγάζουν από την οντολογική έρημο που κατοικεί μέσα τους. Είναι αυτοί που θα σου πούνε "χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε". Είναι αυτοί που ποτέ δεν άφησαν επˊ ουδενί, υπόνοιες για ύπαρξη εσωτερικών αντιφάσεων, ή Παθών, σαν αυτά τα πάθη του Χριστού. Είναι αυτοί που ζούνε μια ζωή τετελεσμένη, ατσαλάκωτη, και αχάρακτη.
Όταν όμως αυτοί οι άνθρωποι, σε κάποια φάση της ζωής τους, αναγκαστούν και προσκρούσουνε σε έναν μεγάλο τοίχο και αδιέξοδο, ή σε μια μεγαλύτερη από αυτούς, σκληρή επιφάνεια, τότε θα σπάσουνε. Θα θρυμματιστούνε.
Και σχεδόν πάντα, για να το αντιμετωπίσουν αυτό, θα αναζητήσουν μια Μεγάλη ιδέα να κρεμαστούν, ώστε να μη νιώσουν μικρότεροι. Θα προσκολληθούν στην ιδέα ενός Μεγάλου Θεού-babysitter, ενός Μεγάλου Ανθρώπου (παιδί ή γονιό/ταίρι ή φίλο) καθοδηγητή, μιας Μεγάλης Ιδεολογίας μονόδρομο και δυνάστη, μιας καθολικής και υπερσυμπαντικής Μεγάλης Επιστήμης του ορθολογισμού και ερμηνευτή των πάντων.
Μιας τέτοιας ιδέας, από όπου θα κλέψουν λίγο μέγεθος από το δικό της, για να μην βρεθούν απέναντι στην υπαρξιακή τους μικρότητα.
Συχνά, τους συναντάς χαρούμενους, μπορεί άλλοτε λυπημένους, μπορεί ίσως να τους δεις και σκεφτικούς. Αλλά ποτέ, δε θα τους δεις να βρίσκονται μόνοι τους στον κοντινότερο σε αυτούς λόφο ή απόμακρο παραθαλάσσιο μέρος, να στοχάζονται επί των θεμελιωδών κανόνων που υπάρχουν μέσα στο κεφάλι τους.

Υπάρχουν όμως και οι άνθρωποι, που είναι σαν τον χαλκό, ή σαν το σίδερο, ή το ατσάλι. Αυτοί, εμφανίζουν τόση σκληρότητα, που σε μερικούς μπορείς να χαράξεις ζωγραφιές επάνω τους. Μπορείς να διακρίνεις με ευκολία στην επιφάνεια, τις εσωτερικές αντιφάσεις τους, που παλεύουν συνεχώς, τα Πάθη τους που ψάχνουν να στριμωχτούν στις πρώτες θέσεις του χαρακτήρα τους. Και θα τους δεις και αυτούς συχνά με ένα χαμόγελο.
Αυτοί οι άνθρωποι όμως, κάθε φορά που θα έρθουν αντιμέτωποι με έναν μεγάλο τοίχο, ένα μεγάλο αδιέξοδο, θα απολέσουν αυτό το χαμόγελό τους. Δεν είναι βέβαιο αμα θα σπάσουν, αλλά είναι βέβαιο πως θα βιώσουνε μια περίοδο συνειδητοποίησης της μικρότητάς τους. Η επιφάνεια που θα τους το προκαλέσει αυτό όμως, θα πρέπει να ναι κάθε φορά μεγαλύτερη από την προηγούμενη. Και αυτό γιατί όσο συνειδητοποιούν την μικρότητά τους, άλλο τόσο συνειδητοποιούν και την ατομικότητά τους, και έτσι όταν αντιμετωπίζουν τα αδιέξοδα, διατηρούν την ακεραιότητά τους.

Θα τους δεις συχνά, σε κουτούκια ή σε συναυλίες, σε θέατρα ή έξω μόνους. Αλλά πιο συχνά θα τους βρεις με παρέα. Μπορείς να τους ξεχωρίσεις, από ένα χαμόγελο, που δηλώνει καθαρά "θα τους νικήσουμε, ρε μαλάκες!", και μας καλεί όλους, στον αιώνιο και ρητορικό πόλεμο ενάντια στο θάνατο και τη φθορά.

Να, σαν αυτούς ήθελα να γίνω όταν ήμουνα παππούς. Όχι διαμάντι, αλλά χαλκός.

Tη διαφορετικότητα δεν πρέπει να την σεβόμαστε

..πρέπει να την δοξάζουμε

Nalyssa Green - Eat Me Up

Savages - Fuckers @2:00

Είμαστε λευκοί στρέιτ άντρες, και αν δεν είμαστε, πρέπει να δείχνουμε, γιατί αυτό είναι το κανονικό.
Είμαστε γκέι και λεσβίες, που πολεμάμε τον σεξισμό, από όπου και αν προέρχεται και ειδικά από τους τρανς ΦΤΜ γιατί αυτοί είναι τόσο ομοφοβικοί που προτίμησαν να αλλάξουν φύλο από το να αλλάξουν προτιμήσεις.

Είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι γιατί γεννηθήκαμε από έλληνες γονείς.
Είμαστε άθεοι γιατί τη θρησκεία την σκότωσε ο Δαρβίνος.

Είμαστε αριστεροί γιατί ο καπιταλισμός φταίει.
Είμαστε δεξιοί γιατί οι αριστεροί θέλουν κάτι που θα είναι χειρότερο από το τώρα.


Είμαστε αυτό που είμαστε γιατί εγκλωβιστήκαμε σε δίπολα όπου μάθαμε να ετεροκαθοριζόμαστε.


Είμαστε αυτό που είμαστε, γιατί οι νευρώνες μας έχουν συνηθίσει και αντιδρούν με συγκεκριμένο τρόπο σε συγκεκριμένα ερεθίσματα.
Είμαστε αυτό που λέγεται την κατάλληλη στιγμή με τον κατάλληλο τρόπο. Και αυτοί που ξέρουν ποιά είναι η κατάλληλη στιγμή και ο κατάλληλος τρόπος, είναι λίγοι.

Τότε, αν οι δρόμοι που μπορείς να πάρεις για να εξελιχθείς είναι τόσο περιορισμένοι, τότε λυπάμαι πως "τα πάντα έχουν ειπωθεί".
Αν έχουν ειπωθεί τα πάντα, τότε δεν αξίζει να σερνόμαστε σαυτόν τον κόσμο γιατί εμείς είμαστε τα ηχεία, και η ζωή μια κασέτα που έχει γυριστεί με το στυλό ώστε να ξαναπαιχτεί τόσο όσο αντέξει το κασετόφωνο.

Αν όμως, σταματήσουμε να είμαστε απλώς τα ηχεία. Αν πάρουμε την κασέτα στα χέρια μας. Αν κοιταχτούμε με τους διπλανούς μας και καταλάβουμε ότι και αυτό αυτό ακριβώς θέλουν. Αν λοιπόν, πιάσουμε την κασέτα στα χέρια μας, και την προσφέρουμε στον διπλανό μας, όσο θα κάνει και εκείνος το ίδιο, και ανταλλάξουμε τμήματά της κασέτας μας, με των διπλανών μας. Τότε θα φτιαχτεί κάτι καινούργιο. Ο επιχιασμός προσφέρει ετερογένεια. Και όταν υπάρχει ετερογένεια στο σύστημα, δεν μας νοιάζει αν έχει μεγαλύτερη βιωσιμότητα, μας νοιάζει ότι έχει μεγαλύτερη περιπέτεια καθώς υπάρχει συνεχώς το άγνωστο. Και όσο υπάρχει το άγνωστο, έχουμε συνεχώς κάτι να ψάχνουμε για να ανακαλύπτουμε.

Και όχι, δεν ψάχνουμε να ανακαλύψουμε το άγνωστο, ψάχνουμε να ακαλύπτουμε καλύτερα τον εαυτό μας.
Όσο βρίσκεται σε νέα μέρη, σε νέες συνθήκες, χωρίς ασφάλεια.
Όσο έρχονται σε σύγκρουση το ασυνείδητο, με το συνειδητό.

The Infernal Clockwork

Sonic Area - The Infernal Clockwork

 

 (00:30)

Ανοίγεις τα μάτια. Είσαι ξαπλωμένος και βλέπεις το ταβάνι. Και μετά κοιτάς απέναντι από το κρεβάτι, έναν άντρα να στέκεται στον τοίχο. Ίσως δεν είσαι ξαπλωμένος, αλλά όρθιος. Σε πιάνει ναυτία. Μετά έρχεται μια γυναίκα από πάνω σου και σε σκουντάει. Και σου λέει να κοιτάξεις γιατί σε τραβάει φωτογραφία. Η ναυτία επανέρχεται. Σκέφτεσαι ότι θα κάνεις εμετό.

(01:10)

Αναζητάς την εξιλεωτική φράση. Την μικρή στροφή προς τα πάνω που θα σε εκτοξεύσει μετά το τέλος της τσουλίθρας. Και όσο πιο βαθιά προχωράς τόσο πιο δύσκολο είναι να τη βρεις. Δεν έχεις ιδέα που να ψάξεις.


Το τρένο φεύγει και η πόλη έρχεται. Ψάχνεις έναν νέο πλανήτη, ένα νέο σπίτι, μια νέα γη. Και ο καιρός περνάει και εσύ περιπλανιέσαι ακόμα στο διάστημα. Ανεβαίνεις τις σκάλες του Penrose. Αλλά ο άνθρωπος δεν ζει στο κενό. Το οξυγόνο είναι η συνθήκη. Άρα υπάρχει συνθήκη και αρχικές συνθήκες. Μόνο μια φορά γενιέσαι. Ο πίνακας δεν μπορεί να ξαναγίνει λευκός.

Ψάχνεις το νόημα, τη λύση. Αλλά ίσως το νόημα είναι πως δεν υπάρχει νόημα.

(01:50)

Τα αγόρια φιλιούνται και χορεύουν. Κάτω από τον ήλιο ποδοπατάνε το νόημά μας, και κάνουν έρωτα με το Πραγματικό τους. Τους βλέπεις και δεν νιώθεις πως σε νοιάζει. Περνούν αδιάφοροι. Κάτω από το φως του ήλιου.

Η πόλη φεύγει και το τρένο έρχεται. Λίγο πριν την στροφή, λίγο πριν την ανάσα, σκέφτεσαι πως το νόημα πως δεν υπάρχει νόημα, ίσως έχει πολύ περισσότερο βάθος από ό,τι φανταζόσουν. Κρατάει τα πόδια σου στη γη. Και ίσως μόνο έτσι μπορείς να παρατηρήσεις τον ουρανό. Και μπορεί έτσι να βρεθει κάποιο άλλο νόημα. Ίσως αν σκεφτεις πως οι σκάλες του Penrose είναι μια οφθαλμαπάτη θα σταματήσουν να είναι ατέλειωτες.

Αλλά ακόμα δεν μπορείς να βρείς τη μαγική φράση που θα τελειώσεις. Τουλάχιστον όσο εξιλεωτική όσο θες.

(02:30)

Ψάχνεις την λύση που δεν περιλαμβάνει κάποιον συμβιβασμό. Αλλά ίσως η ζωή έτσι όπως βιώνεται από τον ανθρώπινο οργανισμό είναι συμβιβασμός. Διστάζεις και κλείνεις τα μάτια. Έτσι βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου και καταλαβαίνεις το αν είσαι μόνος. Νιώθεις πως φοβάσαι, αλλά δεν σε νοιάζει πολύ.

(02:50)

Τα αγόρια ακόμα χορεύουν.

Συνειδητοποιείς πως για κάποιο λόγο κινείσαι και εσύ. Η γκρούβα, φλερτάρει με τα άκρα σου, και σε κάνει να πετάξεις κάτω και να πατήσεις τις αξίες που σου έχουνε φυτέψει. Και ο ήλιος καίει ακόμα.

(03:10)

Μουτζουρώνουμε καθημερινά τα ημερολόγιά μας με ευθείες γραμμές, και με κανονικά παραλληλόγραμμα. Γιατί έτσι μάθαμε, γιατί έτσι πρέπει. Αλλά πως γίνεται η ευθεία να αγκαλιάσει τη ζωή; Το παραλληλόγραμμο δεν θα χωρέσει ποτέ όλο τον κόσμο, γιατί ο κόσμος δεν είναι κανονικός. Η κοινωνία είναι που έχει κανονικοποιηθεί.

(03:30)

Και τα αγόρια σε καλούν. Τα χέρια σου ξαφνικά βρίσκονται γύρω από την γυναίκα που κάθεται δίπλα σου. Νιώθεις αμήχανα γιατί δεν ξέρεις αν τη δημιούργησες εσύ αυτή τη σκέψη. Σκέφτεσαι πως δεν θα βρεις τελικά αρκετά δυνατή φράση για να τελειώσεις.

Κι όμως φοβάσαι λιγότερο πια. Και όλοι φαίνονται να πατάνε στο ίδιο έδαφος. Αρχίζουν και φαίνονται πιο οικεία τα πράγματα. Ίσως έπρεπε να τους παρατηρήσεις καλύτερα, ή να βρεις την κατάλληλη γωνία ώστε να μην πέφτεις θύμα της οφθαλμαπάτης. Να πατήσεις τα πόδια σου στη γη. Γερά.

(04:15)

Και τότε καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να πατάς στη γη. Γιατί δε μπορείς αλλιώς να κάνεις το άλμα. Δε μπορείς αλλιώς να κάνεις την έφοδο.

Ακούς το ρυθμό που δίνει το διαολεμένο ρολόι που δε θα σταματήσει ποτέ.

Και τότε πιάνεις το χέρι της και σέρνεις τον χορό. Τους βάζεις όλους στη σωστή θέση στο μυαλό σου άσχετα με το αν βρίσκονται εκείνοι όπου θέλουν. Καταφέρνεις και βλέπεις.

(04:30)

Βλέπεις το δάσος και χάνεις την πόλη, βλέπεις το φως και χάνεις το σκοτάδι, βλέπεις την αλήθεια και χάνεις τη λογική, βλέπεις τη ζωή και χάνεις τον θάνατο.

(04:47)

Ή μάλλον όχι. Βλέπεις τη ζωή και χάνεται ο θάνατος.

Και άμα δε χάνεται, τότε δεν βλέπεις καλά αδερφέ.