......-ας το πίσω τζάμι και βλέπεις ανήσυχος το αυτοκίνητο να αφήνει το δρόμο μακριά με μεγάλη ταχύτητα, κάτι που δε φαίνεται να πτοεί τους υπόλοιπους...
...αρχίζεις να νιώθεις το τραύμα από την πτώση στην άσφαλτο και ακούς την μηχανή του αυτοκινήτου που ακόμα επιταχύνει, αλλά δε σου φτάνει για να σηκωθείς, και ξαπλώνεις πάλι κάτω..
..μόλις σηκώνεσαι βλέπεις ότι είσαι στην πανεπιστημίου. γύρω όλα είναι σκοτεινά και ήσυχα. το φως του φεγγαριού είναι το μόνο που φωτίζει και ο αέρας το μόνο που ακούγεται. περπατάς ως το σύνταγμα. πουθενά φως από λάμπα. πουθενά ψυχή ανθρώπου. αυτή η πόλη είναι άγνωστη στο σκοτάδι. αργότερα συνειδητοποιείς πως δεν κοίταξες αν κάποιο μαγαζί ήταν ανοιχτό. δε σε ενδιέφερε. ήθελες να δεις την πόλη στο σκοτάδι.
γυρνάς στα στενά. πηγαίνεις προς την κοραή. όμως απολαμβάνεις παράφορα την πανεπιστημίου άδεια από ανθρώπος, αυτοκίνητα και κυρίως φως.
δυσκολεύεσαι να φύγεις προς εξάρχεια που είναι ο συνηθισμένος προορισμός.
αργότερα καταλαβαίνεις πως όλες αυτές τις σκέψεις δεν τις συνειδητοποιείς, και απλά απολαμβάνεις το σκοτάδι.
όπως συνηθίζεις, θα κλείσεις τα μάτια για να απολαύσεις καλύτερα την θέα. απολαμβάνεις τη θέα σκεπτόμενος το τι θα μπορούσε να υπάρχει εκεί.
ο δρόμος είναι μαύρος, και το κιτρινοπράσινο φίλτρο που υπάρχει συνήθως, έχει αντικατασταθεί από ένα πολύ λεπτό λευκό μπλέ φως που προσδίδει το φεγγάρι. δεν βλέπεις τα μαγαζιά, παρά μόνο στο κέντρο του δρόμου, όπου φτάνει η ακτίνα του φεγγαριού. πηγαίνεις στην πλατεία των προπυλαίων, στο συντριβάνι που έχει ποτίσει από επαναστατικό αγώνα, και ξαπλώνεις, και απολαμβάνεις το σκοτάδι.
όντας ξαπλωμένος όμως, ακούς έναν
θόρυβο, μη φυσικό. μάλλον ανθρώπινο. υποπτεύεσαι ότι ακούγεται από την νομική. σηκώνεσαι και πλησιάζεις. όσο φτάνεις όμως καταλαβαίνεις ότι μαλλον έκανες λάθος, και η πηγή ήταν από την σταδίου. ναι ηταν απο την σταδιου. εισαι σιγουρος. ακούς καλύτερα και καταλαβαίνεις ότι είναι το life without dead time των horse lords, παιγμένο ζωντανά. προχωρόντας βλέπεις ένα γκράφιτι που λέει "η μόνη πραγματικότητα είναι αυτή των επιθυμιών μας". φτάνεις όμως στη σταδίου, και συνειδητοποιεις οτι παίζεται από τα εξαρχεια. αναρωτιεσαι πως γινεται αυτο, και κατευθύνεσαι προς τα εκεί. τα ντραμς έχουνε πιάσει ένα ξέφρενο ρυθμό, και δεν μπορείς να καταλάβεις αν παίζει ένας άνθρωπος ή πολλοί. μπορει ενα ατομο να παιξει τοσο περιπλοκους ρυθμους; μπορει ενας ανθρωπος να καταφερνει να διατηρει πνευματικη ισορροπια μεσα σε τοση ετερογενεια; πως γινεται να καταφερνει να σκεφτεται το τι θα παιζει στο ταμπουρο και την μποτα και παραλληλα να παιζει ενα αρκετα δυσκολο ρυθμο στο cowbell και να το κάνει ευχάριστα. περνώντας από την ακαδημίας, σκεφτεσαι μηπως η αποδομηση του ανθρωπου στα συστατικα του, καταστρεφει κατι. μηπως το ολον λειτουργει πλήρως, μονο οταν βρισκονται ολα τα κομματια μαζι. ετσι δεν μπορεις ποτε να εχεις πληρη γνωση της καταστασης. δεν μπορεις να διακρινεις την καθε οπτικη υποκειμενικα ωστε το συνολο τους να δινει την αντικειμενικοτητα. η αντικειμενικότητα καταστρέφει την υποκειμενικότητα του αντικειμένου και την ύπαρξή του ανεξάρτητα από άλλα υποκείμενα, άρα και το ίδιο το άτομο-αντικείμενο όπως υφίσταντο τότε.
όσο περπατάς όμως, έρχεται γρήγορα από πίσω δεξιά σου ένα πρόσωπο, όπου σου βάζει στα χέρια κάτι, και πριν προλάβεις να καταλάβεις τι, έχει απομακρυνθεί με γοργό και ευρύ βήμα. τα ντραμς σταματάνε και ξαφνικά υπάρχουν παράσιτα. και αν δεν σταμάτησαν περιμένεις να σταματήσουν, και να επανέλθει ο προηγούμενος ήχος. αφού δεις πως ο άνθρωπος έφυγε, συνειδητοποιείς ότι κρατάς ένα παιδί. το παιδί είναι στην ηλικία των 6-7 χρονών, σχετικά μεγάλο για να το κρατάς αγκαλιά. παρόλα αυτά καθεται πολύ ήρεμο, και φαίνεται να του αρέσει η θέση του. “μην ανησυχείς" σου λέει. “ήρθε η ώρα να με αφήσεις και να φύγεις μονάχος. ήρθε ο καιρός που μπορείς να τα καταφέρεις. εσύ είσαι εδώ, και η ζωή είναι επίσης εδώ. ήρθε ο καιρός να πεις απεταξάμην” σου λέει και το κοιτάς απορρημένος. αργότερα θα παρατηρήσεις καλύτερα και θα προσέξεις ότι το μωρό που κρατάς, έχει το πρόσωπό σου. το αφήνεις υπνωτισμένος κάτω στο γρασίδι, και νιώθεις ότι ο κόσμος γεννιέται. δρασκελίζεις με αποφασιστικότητα, και το κάθε βήμα ξέρεις τι νόημα έχει. μεγάλα βήματα όπου νιώθεις πως πλέεις. το δεξί πόδι δίνει ώθηση ευθεία και αριστερά ώστε το αριστερό να πατήσει με φόρα και να δώσει ώθηση να αποφύγεις την κολώνα. τότε σκέφτεσαι ότι ο μικρός ήσουν εσύ. αυτός σου έδωσε την ώθηση που έχεις τώρα.
σου είπε πως ήρθε ο καιρός να απεγγλωβιστείς. πως ήρθε ο καιρός να αφήσεις την ζωή να κυλίσει στα χέρια σου, και ας χυθεί λίγο δεν πειράζει. φτάνει που είναι στα χέρια σου και μπορεις να την κανεις ο,πως θες.
σου είπε πως η ζωή δεν είναι παρένθεση, αλλά η ουσία, το κείμενο ανάμεσα στις παρενθέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου