Αποφατικός αντιμανιχαϊσμός

Radiohead - I Might Be Wrong

Gallon Drunk - Before The Fire

Sara has a nightmare. Είδε ότι μια σκιά βιάζει το αγέννητο παιδί της. Ξύπνησε γιατί δεν άντεξε την συνειδητοποίηση. Ίσως ήξερε ότι αυτή η σκιά, υπόβοσκε πάντα μέσα της, και ποτέ δεν έκανε κάτι για να την αποτρέψει. Ίσως κάποτε στο μέλλον, φτάσει η στιγμή που θα σκεφτεί, ότι αυτό που σκότωσε την αθωότητα του μικρού αγέννητου παιδιού της, ήταν η ίδια. Του έδωσε ζωή, αφού «αρχίζουμε να ζούμε όταν βλέπουμε ότι οι άλλοι γύρω μας ζούνε», και μετά την κομμάτιασε. Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Το είδωλο που άρχισε να βλέπει το παιδί της σάρα, θα ήταν προφανώς διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είναι. Και όταν το παιδί, συνειδητοποίησε ότι η ζωή της σάρα είναι πεπερασμένη, ότι η ζωή έχει όρια που σε παγιδεύουν, και πρέπει να ζήσουμε μέσα σε αυτά, τότε, η αθωότητα πέθανε.

Πορευόμαστε πια, γεμάτοι αίματα στα χέρια, και όσο σου κρατάω το χέρι σε κοιτάω στα μάτια. Και δεν πρέπει να νιώσουμε τύψεις. Γιατί αν αγαπάς, θα χαμογελάσεις στον δολοφόνο σου. Η ηθική δεν πρέπει να εγκλωβίζεται στις πράξεις, αλλά στο πως αυτές αφομοιώνονται. Οι πράξεις είναι πολύ-παραγοντικές. Το αν θα αδικήσεις, δεν οφείλεται στο ότι είσαι κακός, αλλά και στο ότι έτσι σε μάθαν, και στο ότι υπάρχει ανισότητα, και στο ότι τα γονίδια είναι επιθετικά, και στο ότι εκείνη τη στιγμή αυτός και αυτό το περιβάλλον, σου προκάλεσε το ερέθισμα. Το αν θα το μετανιώσεις όμως, ή το πως θα αντιληφθείς την πράξη σου, είναι, θέλω να πιστεύω, πολύ πιο υποκειμενικά καθοριζόμενο. Συνεπώς, οι πράξεις είναι ηθικά, πιο φθηνές από τις επιπτώσεις τους ή καλύτερα από τον τρόπο που βιώνεις τις επιπτώσεις τους.

«There is no right there is no wrong, there is just popular opinion» Έλεγε ο Βραδύς Πιτίδης, σε δώδεκα πιθήκους. Και είχε μια μεγάλη δόση αλήθειας. Ο Ζάκης Λακανόπουλος, συμπλήρωνε «Το μόνο πράγμα για το οποίο μπορεί να είναι κανείς ένοχος είναι το να έχει κάνει ένα βήμα πίσω ως προς την επιθυμία του»
Τοποθετώντας αυτές τις απόψεις στην παλέτα ενός σύγχρονου ηθικο-μορφοποιητή, βρίσκεις ότι η μετανεωτερική εποχή, πετυχαίνει μεγαλύτερη εσωστρέφεια, σε βαθμό ιλιγγιώδη, μεγαλύτερη από κάθε άλλη εποχή. Μια πετυχημένη αναλογία, θα ήταν η συνεχής τομή του ατόμου στη φυσική. Εκεί που ήξερες ότι δεν πάει άλλο, και μετά από χρόνια στρογγυλοκάθεσαι επιτέλους στο συμπέρασμά σου, ξαφνικά, μια νέα οπτική, σου δίνει δυνατότητα για νέα υποατομικά σωματίδια, μικρότερα, δίνει δυνατότητα για νέα, βαθύτερη εσωστρέφεια, και νέα προσωπική και customized ηθική. Και το μόνο που έχεις να κάνεις πια, είναι το να είσαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό σου, και τις αντιδράσεις του. Γιατί αν δεν κάνεις αυτό τουλάχιστον, τότε δεν έχεις κανένα όριο να σε αυτοπεριορίζει.

Αδιέξοδα φράκταλ σε παράξενους ελκυστές

Have A Nice Life - Waiting For Black Metal Records To Come In The Mail

14/2/14

Στο τρένο χωρίς ακουστικά να ακούω τον επαίτη, τον τελευταίο και αναγκαίο τροχό του τρένου και της οικονομίας που χωρίς αυτόν δεν μπορεί να κυλίσει γιατί είναι το καύσιμό του, τον καταναλώνει. Τον ακούω να λέει για τον κωσταντίνο, που είναι στο αγλαΐα και θέλει φάρμακα, και ψέλνει για την υγεία του, αλλά και για την υγεία όλου του κόσμου. "Μια μικρή βοήθεια ζητώ. Πρέπει να την κάνει την εγχείριση το παιδί μου. Στην ανάγκη σας πέφτω" με τόση πίστη, και τόση σιγουριά και συνάμα με τόση απογοήτευση, και τόσο πόνο και κούραση και είναι έτσι ακόμα και αν κρύβει μια ολάκερη ζωή ακολασίας πίσω από τα λόγια του. Η καμπάνα, είναι λίγο πιο αργή από της μεγάλης πέμπτης και έχει λόγια που ενημερώνουν για τις στάσεις μετά, αλλά ο ψαλμός είναι σχεδόν ίδιος. Αργόσυρτος, με μεγάλες παύσεις, με συγκεκριμένα μοτίβα στη φωνή. Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας.

Ο άγιος βαλεντίνος, κάθε χρονιά πέφτει μεγάλη πέμπτη. Κρεμάς κάποιον μεγάλο Άλλο στον σταυρό, λόγω δικιάς σου αδυναμίας. Σου ψυθιρίζει αυτός ο βαλεντίνος ότι μια από τις σημαντικότερες αρετές είναι η διάκριση. Να διακρίνεις τον λυκόσχημο αμνό από τον αμνόσχημο λύκο. Να βλέπεις τον νυχτερινό ουρανό και να ξέρεις
-πότε είναι μια σφαίρα καλυμένη με σκούρο χαρτόνι άλλοτε μαύρο άλλοτε το χρώμα του έρωτα και άλλοτε γεμάτο τρύπες και σε ένα σημείο μια μεγάλη κυκλική μαχαιριά που αφήνει να απλωθεί όσο φως κρύβεται από πίσω, και
-πότε είναι κάτι απρόσιτα μακρινό, ένας απέραντος milky way που σαν ενηλικιωθεί θα κάνει έρωτα με την ανδρομέδα, και θα δώσουν νέους ήλιους και νέα αστέρια, και κάπου χωμένες είναι κάτι μαύρες τρύπες που ρουφάνε το σωματίδιο που μου μεταφέρει το πόσο όμορφη είσαι, κάποια αστέρια που μοιάζουν με αρκούδες, και άλλα αστέρια με σκορπιούς, και ίσως είναι αστέρια που μοιάζουν με τίγρεις αλλά ήταν τυχερά ή άτυχα τα ζωάκια αυτά, να μην κατοικούν κοντά στη γόνιμη ημισέλινο, ώστε να τα δει κάποιος κυριούλης με σανδάλια ένα βράδυ στον ουρανό.

Διάκριση να καταλαβαίνεις πότε πρέπει να κάνεις πίσω και πότε μπρος. Να ξέρεις την ηθική, και να την κατακτάς. Με όλη της την ελευθερία, με καμία καταπίεση και κανένα αυθαίρετο "έτσι πρέπει να είναι". Ξέρεις ότι επιθυμία, είναι η επιθυμία του μεγάλου Άλλου. Αλλά ποτέ δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις τι ποθεί ο μεγάλος Άλλος. Και ο μεγάλος Άλλος να είσαι εσύ ο ίδιος. Και δεν ξέρεις αν αυτό που κάνεις και ίσως το πληρώνεις θα σε ανταμείψει σαν να μπαίνεις στο ενεργό κέντρο του ενζύμου, και πότε η προσωρινή απόλαυση είναι μια έκλουση θερμότητας, που θα την χάσεις και θα σε φάει το κρύο και οι τύψεις γιατί δεν την θες πραγματικά, δεν είναι πραγματικά επιθυμία του άλλου.

Ακόμα και έτσι, σκεπτόμενος όλα αυτά, μετά από τόσο καιρό, αδυνατώ να λύσω την εξίσωση.
f(x)=ax+b. Για βρείτε, ποιά θα πρέπει να είναι η σταθερά; (με υποθετικό πρέπει).
Αρχικά η απάντηση είναι σαφώς το α, αλλά υπάρχει πάντα η αμφιβολία. Αν το α είναι αρνητικό τότε η f(x) θα πάρει τον κατήφορο, και η f'(x) θα είναι θαμμένη κάτω από τα ψιψίνια.
Και ποτέ δεν μπορείς να βγάλεις ένα συμπέρασμα, ίσως γιατί και τα μαθηματικά είναι αυθαίρετα, αν και καταφέρνουν να είναι πολύ λίγο συγκριτικά με άλλα.

Ενα αυτοκαταστροφικό φρακταλ αδιέξοδο, που βλέπεις τον τοίχο αλλά ποτέ δεν χτυπάς, και πάντα πλησιάζεις κάπου, σε έναν "παράξενο ελκυστή" ή σε ένα strange atractor, αλλά ταυτόχρονα, πουθενά δεν βγάζει, και όσο παραδίνεσαι στην ορμή της φράκταλ τσουλίθρας τόσο δεν ξέρεις πως μπορείς να ξεφύγεις και όσο δεν βλέπεις τον τοίχο τόσο απολαμβάνεις την πτώση, αλλά όταν τον βλέπεις πανικοβάλεσαι και χάνεις τον κόσμο και το κεφάλι σου γίνεται κιμάς πριν προλάβεις να χτυπήσεις.

Αλλά πάντα μετά την πτώση, φτάνεις στην εξύπτωση. Και μετά από λίγο ή πολύ, είσαι καλά. Αυτό το ξέρω. Πάντα έρχεται η εξύπτωση, αρκεί να σαι ειλικρινής με τον εαυτό σου δηλαδή να μην εξυψώσεις το εγώ σου αρκετά ώστε να μην μπορεί να πέσει ξανά. Το ξέρω. Είναι ένα κομμάτι μιας γραμμικής χρονικά ιστορίας, η οποία επαναλαβάνεται για πάντα μέσα στις ζωές μας.
Το ξέρω καλά.
Δεν ξέρω μόνο το πως θα φτάσουμε σε αυτό, και επίσης, δε μπορώ να δω το αν εκεί, όταν θα είμαστε καλά, αν θα είμαστε μαζί.