Σπουδή στις ανθρώπινες αλχημείες

(ατσαλάκωτα διαμάντια και ματωμένος χαλκός)

Raime - Your Cast Will Tire

Το διαμάντι (αδάμας) διατηρεί δύο ενδιαφέρουσες ιδιότητες. Αφορούνε την σκληρότητα, και τη ευκολία θραύσης.
Ο αδάμας, εμφανίζει την μεγαλύτερη σκληρότητα από όλα τα μέταλλα, με βαθμό 10 στην κλίμακα Mohs. Αυτό σημαίνει, πως το διαμάντι, με όση δύναμη και να προσπαθήσεις να το χαράξεις, δεν πρόκειται να καταφέρεις να αλλοιώσεις την επιφάνειά του.
Από την άλλη, όπως όλα τα σκληρά υλικά, όταν προσκρούσουν σε μια σκληρή επιφάνεια, θα θραυστεί σε μικρότερα κομμάτια.

Οι ιδιότητες αυτές,εμφανίζονται και στους ανθρώπους.
Υπάρχουν άνθρωποι που εμφανίζονται ατσαλάκωτοι, μη επηρεαζόμενοι από όση πίεση τους ασκήσεις. Είναι αυτοί που είναι πάντα, με το χαμόγελο στα χείλη. Είναι αυτοί που είναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Είναι αυτοί που αναβλύζουν ηρεμία και γαλήνη, όταν όμως αυτά πηγάζουν από την οντολογική έρημο που κατοικεί μέσα τους. Είναι αυτοί που θα σου πούνε "χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε". Είναι αυτοί που ποτέ δεν άφησαν επˊ ουδενί, υπόνοιες για ύπαρξη εσωτερικών αντιφάσεων, ή Παθών, σαν αυτά τα πάθη του Χριστού. Είναι αυτοί που ζούνε μια ζωή τετελεσμένη, ατσαλάκωτη, και αχάρακτη.
Όταν όμως αυτοί οι άνθρωποι, σε κάποια φάση της ζωής τους, αναγκαστούν και προσκρούσουνε σε έναν μεγάλο τοίχο και αδιέξοδο, ή σε μια μεγαλύτερη από αυτούς, σκληρή επιφάνεια, τότε θα σπάσουνε. Θα θρυμματιστούνε.
Και σχεδόν πάντα, για να το αντιμετωπίσουν αυτό, θα αναζητήσουν μια Μεγάλη ιδέα να κρεμαστούν, ώστε να μη νιώσουν μικρότεροι. Θα προσκολληθούν στην ιδέα ενός Μεγάλου Θεού-babysitter, ενός Μεγάλου Ανθρώπου (παιδί ή γονιό/ταίρι ή φίλο) καθοδηγητή, μιας Μεγάλης Ιδεολογίας μονόδρομο και δυνάστη, μιας καθολικής και υπερσυμπαντικής Μεγάλης Επιστήμης του ορθολογισμού και ερμηνευτή των πάντων.
Μιας τέτοιας ιδέας, από όπου θα κλέψουν λίγο μέγεθος από το δικό της, για να μην βρεθούν απέναντι στην υπαρξιακή τους μικρότητα.
Συχνά, τους συναντάς χαρούμενους, μπορεί άλλοτε λυπημένους, μπορεί ίσως να τους δεις και σκεφτικούς. Αλλά ποτέ, δε θα τους δεις να βρίσκονται μόνοι τους στον κοντινότερο σε αυτούς λόφο ή απόμακρο παραθαλάσσιο μέρος, να στοχάζονται επί των θεμελιωδών κανόνων που υπάρχουν μέσα στο κεφάλι τους.

Υπάρχουν όμως και οι άνθρωποι, που είναι σαν τον χαλκό, ή σαν το σίδερο, ή το ατσάλι. Αυτοί, εμφανίζουν τόση σκληρότητα, που σε μερικούς μπορείς να χαράξεις ζωγραφιές επάνω τους. Μπορείς να διακρίνεις με ευκολία στην επιφάνεια, τις εσωτερικές αντιφάσεις τους, που παλεύουν συνεχώς, τα Πάθη τους που ψάχνουν να στριμωχτούν στις πρώτες θέσεις του χαρακτήρα τους. Και θα τους δεις και αυτούς συχνά με ένα χαμόγελο.
Αυτοί οι άνθρωποι όμως, κάθε φορά που θα έρθουν αντιμέτωποι με έναν μεγάλο τοίχο, ένα μεγάλο αδιέξοδο, θα απολέσουν αυτό το χαμόγελό τους. Δεν είναι βέβαιο αμα θα σπάσουν, αλλά είναι βέβαιο πως θα βιώσουνε μια περίοδο συνειδητοποίησης της μικρότητάς τους. Η επιφάνεια που θα τους το προκαλέσει αυτό όμως, θα πρέπει να ναι κάθε φορά μεγαλύτερη από την προηγούμενη. Και αυτό γιατί όσο συνειδητοποιούν την μικρότητά τους, άλλο τόσο συνειδητοποιούν και την ατομικότητά τους, και έτσι όταν αντιμετωπίζουν τα αδιέξοδα, διατηρούν την ακεραιότητά τους.

Θα τους δεις συχνά, σε κουτούκια ή σε συναυλίες, σε θέατρα ή έξω μόνους. Αλλά πιο συχνά θα τους βρεις με παρέα. Μπορείς να τους ξεχωρίσεις, από ένα χαμόγελο, που δηλώνει καθαρά "θα τους νικήσουμε, ρε μαλάκες!", και μας καλεί όλους, στον αιώνιο και ρητορικό πόλεμο ενάντια στο θάνατο και τη φθορά.

Να, σαν αυτούς ήθελα να γίνω όταν ήμουνα παππούς. Όχι διαμάντι, αλλά χαλκός.