20140513

No right to judge..

..what's not understood

Adolf Plays the Jazz - Tendency to Fall

 

Έχεις θάρρος Θησέα, μπράβο. Έχεις τσαγανό. Αλλά η μαγκιά είναι να μπαίνεις στον λαβύρινθο, δίχως τον μίτο. Να δίνεσαι στη ζωή, χωρίς καβάτζες. Να μπαίνεις για να αντιμετωπίσεις το βλέμμα του μινώταυρου και να μην έχεις σαν λύση να τρέξεις πίσω, στο γνώριμο παρελθόν, στην ασφαλή αγκαλιά της Αριάδνης.
Να μπαίνεις στον λαβύρινθο. Στον ξένο αυτό και άγνωστο λαβύρινθο. Να μπαίνεις, για να τον κατακτήσεις.

Να μπαίνεις, για να δαμάσεις τον μινώταυρο, και να γίνει σπίτι σου ο ανεξερεύνητος λαβύρινθος. Να μπαίνεις, για να γνωρίσεις σπιθαμή προς σπιθαμή τους απάτητους διαδρόμους του, και να γίνει κτήμα σου η κάθε στροφή. Σε κάθε γωνιά, σε κάθε ξέφωτο, να θες να αφήσεις αποκαΐδια της ψυχής σου. Να κοιμηθεί στα πόδια σου ο μινώταυρος και να δεις τον πρώτο ήλιο της μέρας από κάθε ανατολικό παράθυρο. Να μπεις για να γνωρίσεις εκεί, μια νέα Αριάδνη, διαφορετική (πως θα μπορούσε να ήταν αλλιώς;) την οποία θα αγαπήσεις όσο αγαπάς την ζωή.

Ώσπου κάποτε, αυτός ο λαβύρινθος να αρχίσει να μην σου φτάνει πιά, να μην σε κάνει να ξεχειλίζεις από λαχτάρα για να είσαι μαζί του. Η Αριάδνη, να μη φαντάζει πια ξεχωριστή. Και παρόλες τις τίμιες προσπάθειες να το αντιστρέψεις αυτό, να νικήσεις την φθορά του απάνθρωπου χρόνου, τελικά να μην φτάνει ποτέ την αρχική του πληρότητα.
Τότε Θησεά, τότε, να είσαι έτοιμος. Να είσαι έτοιμος μόλις το αισθανθείς αυτό, να τον αφήσεις τον λαβύρινθο. Να είσαι έτοιμος να φύγεις μακρυά, για να γνωρίσεις, έναν άλλο μεγαλύτερο, έναν πολυπλοκότερο, έναν πιο μυστήριο και απόμακρο λαβύρινθο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου