PORTISHEAD---PLASTIC
Μανα, φοβάμαιπού είναι ο έρωτας που μου υποσχέθηκες?
οι φωτεινοί μονόδρομοι,τα φωτεινά μονοπάτια που εξυμνούσες
γεμίσανε λάσπες και μάσκες
που να ξερα πως όλα είναι δρόμος
τα ανούσια, μηχανικά χαμόγελα, βομβαρδίζουνε απέχθεια το εγώ μου
η παγωμένη ηδονή των λυσασμένων αδερφών μου, έρχεται καθημερινά σαν εξιλέωση
το ξέρεις όμως πως δεν φτάνει
φοβάμαι
γιατί ο έρωτας έφυγε
η μόνη μου φλόγα,δεν κράτησε αρκετά
και τώρα, κερί σβησμένο, πως να ζεστάνει
φοβάσαι
την υπακοή μου
κατα βάθος ελπίζεις, εκλιπαρείς
να μη σε άκουγα
να φεύγαμε όλοι
σε φάτνη να ζούσαμε
και να ξέραμε ότι εκεί γεννιέται η σωτηρία μας
μάνα
που είναι ο έρωτας που τόσα χρόνια με έκαιγε
και με κατέτρωγε σχεδόν ολόκληρο
και με άφηνε μόνο μου,με τον αγνό εαυτό μου
χωρίς το λίπος των καθημερινών ψέυτικων απολαύσεων
χωρίς το ξεχασμένο προσωπείο που με προφυλάσε από τη βλαβερή πραγματικότητα
μάνα ξέρεις,ότι δε με έμαθες
να ζω με λίγα
μέχρι να μπορώ
-σαν θαύμα πια-
να φτιάχνω μόνος μου τον εαυτό μου
φοβάμαι
ότι ίσως έχουν δίκιο
και ο παράδεισος, απλώς δεν υπάρχει
