Pavement - Jackals, False Grails: The Lonesome Era
είσαι το τίποτα που καταστρέφει τα πάντα
είσαι η χαρούμενη ξεγνοιασιά της πεταλούδα του χάους
είσαι οι κατάρες που κουβαλάει ο μέρφυ
είσαι τα ξεχασμένο καλά,μέσα στη στάνη της αγενούς ευγένειας
είσαι η αδράνεια των επιβατών του τρένου, που τους τραβάς πίσω χωρίς να το καταλαβαίνουν
είσαι η οκνηρία των ανήμπορων νοικοκυρών, που τις σέρνεις λίγο πιο πέρα από τον θάνατο
είσαι το ίσως αύριο της χτυπημένης από την βαρεμάρα νεολαίας, και τα χαρωπά βαριέμαι στα θρανεία νηπίων
είσαι η αρχή του συναισθήματος που καταλήγει στο "μωρό μου θέλω να μιλήσουμε", για να κερδίσουν τελικά μόνο τα δακρυσμένα μαντίλια
είσαι η αράχνη που απλώνεις τον ιστό σου σε χρωματιστούς πίνακες,κάνοντάς τους να φαίνονται άτονοι
είσαι αυτός που θα σπρώξει την καρέκλα του αυτόχειρα
τελικά,είσαι αυτό που μου κλέβει κάθε τόσο την ζωή μου μέσα από τα χέρια
για να φέρεις λίγο ακόμα ψύχος στον κόσμο
να σαπίσεις στο ξύλο τον φτερωτό θεό αφήνοντάς του μόνο ένα βέλος
και τις πληγές του να διαρκούν μόνο 2 μέρες
