Πάνω από την Μάλβη

Παραχείλιον

Η ηρεμία που υπάρχει, υποψιαζόταν ότι δεν είναι τόσο ευχάριστη. Γνώριζε ότι η ζωή του δεν είναι όπως την ονειρεύτηκε, όμως έλεγε ότι ο ουρανός αυτός του φτάνει. Να ζει με λίγα πράγματα.

Ο χρόνος όμως περνάει, και ανακαλύπτει ότι αυτό που υποψιαζόταν είναι πραγματικότητα. Η οκνηρία δεν είχε εξαλειφθεί. Πως γίνεται να εξαλειφθεί όταν εμφανίζεται σαν καρκίνος σε κάθε στιγμή που το πάθος για ζωή δεν είναι αρκετό να νικήσει τον θάνατο. Όμως παρόλα αυτά, συνεχίζει. Γιατί ξέρει ότι Jusqu'ici tout va bien. Ως εδώ, μια χαρά. Και η αδρανής αναμονή συνεχίζεται.

Η αψίδα και το βουητό

Και τότε έρχεται αυτή. Εισβάλει στη ζωή του μετά από μια σειρά από τυχερά γεγονότα. Η αρχή δεν ήταν όμορφη. Ήταν τυπική. Όμως, του δημιούργησε μια θέληση, μια λαχτάρα να αγαπήσει. Να ερωτευτεί. Να ξυπνήσει την πείνα και δίψα μέσα του. Λαχτάρα, που ίσως να μην ήταν αρκετή, αλλά ήταν πραγματική. Και είχε πολύ καιρό να νιώσει κάτι πραγματικό. Τα πράγματα όμως, γίνανε πολύ σοβαρά, όταν η οκνηρία, (πήγε να) σκοτώσε(ι) ένα από τα λίγα όμορφα πράγματα που δημιούργησαν άλλοι, βάζοντάς τον στους συντελεστές. Η θλίψη ήταν πολύ για να αφήσει τον θυμό να ξεσπάσει. Θλίψη και απογοήτευση από την αποτυχία ακόμα και αυτών των χαμηλών στάνταρ. Της διατήρησης μιας τυπικής αλλά έστω όμορφης σχέσης, με την προοπτική η ομορφιά να φέρει πείνα και δίψα για περισσότερη ομορφιά. Και ο έρωτας θα ερχόταν και θα καταβρόχθιζε την ρουτίνα αφήνοντας ό,τι άξιζε. Η ύβρις όμως, ήταν αξιοσημείωτου μεγέθους. Όμως, ο από-μηχανής-Θεός, κατάφερε να φέρει τα πάνω κάτω όπως πάντα. Οι έσχατοι έσονται πρώτοι, αφού με τη μεγαλοψυχία τους, μηδενίζουν τους υπερόπτες. Με την αγαθότητά τους, εξαφανίζουν τους καχύποπτους. Με την ρήξη της αξιοπρέπειας ως μέτρο ανωτερότητας, αναδεικνύουν την αξιοπρέπεια ως μέτρο φιλοτίμου.

Βλέπει λοιπόν, ότι η αψίδα που έχτισε μονάχος, τη στιγμή που την περνά καμαρωτός, πέφτει και τον πλακώνει. Και το μόνο που απομένει όταν ξυπνά, είναι ένας θόρυβος, ένα βουητό στα αυτιά.

Βλέπει ότι πια δεν χωράνε άλλα Jusqu'ici tout va bien, αλλά έφτασε το atterrissage.

Συφροδία

Όταν αποκτήσει τις αισθήσεις του, καταφέρνει και συνειδητοποιεί ότι το βουητό, μεταλλάσσεται σε έναν υπόκωφο συναγερμό.

"Η ύπαρξη είναι πεπερασμένη. Όσο soma και αν φας, όσο και αν κλείσεις τα μάτια, αυτό δεν αλλάζει. Ο χρόνος σου μασουλάει την ζωή. Η πραγματικότητα είναι κλουβί. Και η λύση που είχε δώσει σε αυτά τα προβλήματα είναι απλά η επιλογή της παράλυσης."

Στα αυτιά του, μαζί με κάθε χτύπο του συναγερμού ηχεί και μια ακόμα αποτυχία. Η ζωή καταρρέει στα χέρια του. Το κτήνος της σκουπιδόβιας ζωής που έθρεψε, τον καταπίνει. Τα σπασμένα χέρια του είναι ανίκανα να διατηρήσουν κάτι ακέραιο ή έστω σταθερό.

Όμως, η ζωή, όσο και αν καταρέει, θέλει και άλλο ζωή. Και αντί να της τη δώσει, τροφοδότησε τον θάνατο. Ο φόβος είναι θάνατος. Η καύλα είναι ζωή.

Έτσι λοιπόν, μια μέρα, εκείνη, αποφασίζει να του ομολογήσει. Δεν τη γοητεύει ο θάνατος. Ούτε η μιζέρια. Ούτε η μίρλα ούτε η αποτυχία. Της αρέσει η θέληση, η ζωή, ο έρωτας και η πείνα και δίψα για κάτι ανώτερο. Η πείνα και δίψα για το άπειρο. Η πείνα και δίψα για το πρωτόγνωρο. Η πείνα και δίψα για το άγνωστο.

Το μήνυμα ήταν σαφές. Δεν είχε τίποτα άλλο να δώσει πια. Μόνο το σώμα του και την ιστορία του. Και έτσι έμεινε μόνος.

Σαφήνεια

Έχοντας γνώση του ότι όταν φτάσεις σε κάποιο πάτο, ο μόνος τόπος που μπορείς να βρεις καταφύγιο είναι η κρύα μάνα ανταρκτική, έβαλε πλώρη για εκεί. Η ησυχία του έδωσε νηφαλιότητα. Η αποκοπή με τα κοινά του έδωσε ανησυχία. Η ανησυχία του έδειξε τον δρόμο του προσωπικού επανακαθορισμού. Έτσι, κατάφερε να βρει ερωτήσεις. Απέκτησε ειλικρίνεια με τον εαυτό του. Ένιωσε τον προορισμό να υπάρχει κάπου -αν και υποσυνείδητα θυμόταν ότι δεν έχει υπάρχει ποτέ-.
Αλλά τότε, στο βάθος του μυαλού του, άρχισε να ηχεί η φωνή της.
Να του θυμίζει ότι όσους συντρόφους και αν αποκτήσεις, είτε ερωτικούς, είτε πολιτικούς, είτε υπαρξιακούς, είτε οντολογικούς, τα προβλήματα, τα δύσκολα προβλήματα, αυτά που κρύβονται μέσα από τη λάσπη από την οποία αποτελείσαι, τα λύνεις μονάχος. Όταν βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο με τον εαυτό σου. Γιατί δεν έχει κανένα νόημα αλλιώς.

"But in the end, I won't save your side".